(كفاء): كفايت و بى‌نيازى.

(ريّه): سيرابى، حالتى كه پس از آب خوردن براى انسان پيدا مى‌شود.

(ريبه): نيرنگبازى و فريبكارى.

(قارعه): سخت، از شدايد روزگار.

(اماط): زدود.

(تمحيص): آزمايش.

(يرديه): او را در ورطه هلاكت مى‌اندازد.

(حوبه): گناه.

[ترجمه‌]

«گواهى مى‌دهم كه ذات پروردگار حقيقت عدل است و عدالت مى‌كند، و حاكمى است كه حق را از باطل جدا مى‌سازد، و گواهى مى‌دهم كه محمد (ص) بنده و فرستاده اوست و سرور بندگان او. آن گاه كه خداوند آفريدگان خود را به دو گروه در آورد، او را در بهترين آن دو گروه قرار داد كه زناكار را در آن سهمى و فاجر را در آن بهره‌اى نبود.

آگاه باشيد كه خدا، براى خير و نيكى، اهلى شايسته و براى حقيقت، پايه‌هايى استوار و براى اطاعت و عبادت مخلصانى قرار داده است، براى هر كدام از شما در هنگام عبادت، مددى از خدا مى‌رسد كه بر زبانها جارى مى‌سازد و دلها را ثابت نگه مى‌دارد و در آن، براى طالب بى‌نيازى، بى‌نيازى و براى آن كه خواستار بهبودى است، بهبودى مى‌باشد.

بدانيد: بندگان او كه حافظان علم اويند آنچه را كه بايد نگهدارى شود، نگهدارى مى‌كنند، و چشمه‌هاى دانش الهى را به جريان مى‌اندازند، براى كمك يكديگر با هم ارتباط دارند، و با محبّت و دوستى همديگر را ديدار مى‌كنند، و به وسيله جامهاى علم و معرفت قلوب يكديگر را آبيارى مى‌نمايند، و با سير آبى برمى‌گردند، شكّ و شبهه و بد گمانى در دل آنها راه نمى‌يابد، و غيبت و بد گويى بر زبان آنها جارى نمى‌شود، پروردگار مهربان فطرت و خوى آنان را بر اين ويژگيها آفريد، لذا اين گونه با هم دوستى و ارتباط دارند، فضيلت آنان نسبت به ديگران مانند برترى بذر نسبت به دانه‌هاى ديگر است، كه پاك شده قسمتى از آن انتخاب و (آنچه نامطلوب است) بدور ريخته مى‌شود، خالص بودن باعث امتياز