(45054- 45040)

مدّت العافية فيه بهم،

حرف «با» براى مصاحبت است، يعنى عافيت پيوسته همراه آنها بود و در نسخه مرحوم سيد رضى مدّت به حالت معلوم آمده مثل مدّ الماء يعنى آب جارى و روان شد. و نيز به ياران خود توصيه مى‌فرمايد كه امرى را مورد توجه قرار دهند كه سبب افاضه نعمتهاى خداوند بر گذشتگان بود، و كرامت و بزرگوارى رشته آنها را به آن امر پيوند داده است، در اين جمله واژه وصل استعاره است از همراه بودن كرامت الهى با آنها در حالى كه امر مذكور را مورد توجه داشته باشند و از اين جهت آن را با ذكر حبل كه به معناى ريسمان است مرشّح ساخته است.

(45084- 45055)

من الاجتناب ... و التواصى بها،

روشن است كه وجود انس و الفت در ميان جامعه تمام نعمتها و خوبيهايى را كه در متن سخنان امام بيان شده در بر دارد.

و اجتنبوا ... و تخاذل الايدى، و دورى كنيد از امورى كه گذشتگان به آن وسيله موجبات عزّت و بزرگوارى خود را دگرگون كردند، سست شدند، نيروى خود را از دست دادند، و يكايك مهره‌هاى كمرشان در زير بار كيفر و عقوبت الهى خرد شد، و آن امور عبارتند از كينه ورزى و تجاوز و دشمنى و عدم توجه به حقوق ديگران و جز اينها و همه اين امور ضدّ انس و الفت مى‌باشند.

(45087- 45085)

تخاذل الايدى،

اين عبارت كنايه است زيرا معمولا يارى كردن به توسط دست مى‌باشد و تخاذل به معناى دست از يارى همديگر برداشتن است، منظور از امتهاى گذشته كه حضرت ياران خود را امر به عبرت گرفتن از احوالشان فرموده مطلق جامعه‌هاى پيشين مى‌باشند نه يك ملت معين و مشخصى زيرا بطور كلى هر امتى كه دست به دست هم دهند و همديگر را كمك و يارى كنند عزت و آقايى مى‌يابند و دشمن تاب مقاومت با آنها را از دست مى‌دهد و بر عكس هر جامعه‌اى كه با هم اختلاف داشته باشند و تفرقه و جدايى ميانشان حكمفرما باشد به خوارى و ذلّت دچار شده و دشمنان بر آنها چيره خواهند شد.