سفارش فرموده و پس از آن توصيه كرده است كه خداى را در برابر نعمتها و رحمتهايش و نيز آزمايشهايش در امور خير و شر فراوان سپاس گويند زيرا اين نيز از الطاف الهى است، چنان كه در قرآن مى‌فرمايد: «وَ نَبْلُوكُمْ بِالشَّرِّ وَ الْخَيْرِ فِتْنَةً [1] ...» و به منظور ترغيب آن به سپاسگزارى، اختصاص آنها را به رحمت و نعمت الهى، خاطر نشان ساخته است.

صفت رحمت يكى از صفات خداست و در اين جا، مقصود از آن، آثار نيك و خيراتى است كه از جانب حق تعالى به بندگانش مى‌رسد، و لفظ «كم» كه در ابتداى جمله آمده براى افاده تكثير است يعنى چه بسيار نعمتهاى فراوانى را خداوند به شما اختصاص داد، و به دنبال سفارش به سپاسگزارى و تذكّر اجمالى به بيان خاص پس از عام پرداخته و برخى از اقسام رحمت و نعمت خداى را يادآور شده كه عبارتند از:

الف- پوشاندن عيبها، مردم معصيت خدايى را كه ناظر و شنواست و هميشه و همه جا حضور دارد انجام مى‌دهند و شرم نمى‌كنند اما او با لطف و عنايتش گناهانشان را مى‌پوشاند و نمى‌گذارد كه آثار زشت گناه بر چهره آنان ظاهر شود.

ب- به آنان مهلت مى‌دهد و عقوبت و كيفر گناهانشان را به تأخير مى‌اندازد تا شايد توبه كنند و مشمول رحمت بى‌منتهاى وى شوند.

(42166- 42084) 2- دستور دوم در باره ياد مرگ، و غفلت نكردن از آن مى‌باشد به دليل اين كه توجه به مردن آدمى را از گناه و معصيت باز مى‌دارد و وى را به ياد بازگشت به محضر عدل الهى و تحقق وعده‌ها و وعيدهاى او مى‌اندازد و انسان را به دنيا و لذتهاى زودگذر آن بى‌ميل و كم علاقه مى‌سازد، چنان كه رسول اكرم (ص) فرموده است «فراوان به ياد مرگ باشيد كه در هم كوبنده لذّات‌