نمى‌گويد، و به كار نيكى كه خود آن را به جا نمى‌آورد فرمان نمى‌دهد، و از كار زشتى كه پس از گفتن، خودش مرتكب آن مى‌شود ديگران را نهى نمى‌كند، و از وعده خود تخلّف نمى‌ورزد تا خود را در زمره دشمنان خدا قرار دهد، چنان كه فرموده است: «كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَ اللَّهِ أَنْ تَقُولُوا ما لا تَفْعَلُونَ» [1].

(46775- 46773) 18- آرزويش كوتاه است، و آمال دور و دراز ندارد، زيرا مرگ را بسيار ياد مى‌كند، و پيوسته در انديشه لقاى پروردگار است.

(46777- 46776) 19- لغزشهايش اندك است، مى‌دانيم كه لغزشهاى خداشناسان از قبيل ترك اولى است، زيرا صدور كارهاى خوب و شايسته، ملكه و طبيعت آنها گرديده، و انگيزه‌هاى لغزش و خطا در آنها كم بوده، و به ندرت و بر حسب ضرورت و يا اشتباه مرتكب اين امور مى‌شوند، و در اين باره شكّى نيست.

(46779- 46778) 20- دل او در برابر خداوند ترسان و خاشع است، زيرا نظر بر عظمت معبود و جلال كبريائى او دارد.

(46781- 46780) 21- نفس او قانع است، اين صفت بر اثر توجّه به حكمت و قدرت خداوند است، و اين كه اوست كه روزى مردم را تقسيم مى‌كند، تصوّر سودى كه قناعت در دنيا، و نتايجى كه در آخرت دارد اين صفت را در او راسختر و نيرومندتر مى‌گرداند.

(46783- 46782) 22- خوراك او اندك است، زيرا مى‌داند كه پرخورى مايه از دست رفتن زيركى و هشيارى، و موجب از ميان رفتن نرمدلى و پديد آمدن سخت دلى و تنبلى است.

(46785- 46784) 23- كارش آسان است، يعنى به خاطر كسى خود را به رنج نمى‌اندازد، و ديگرى را به زحمت وا نمى‌دارد.

(46787- 46786) 24- دينش را نگهبان است، و چيزى از آن را ترك نمى‌كند، و خللى بر آن‌