دستورهاى دين مخالفت نكنيد، زيرا آنها كه از راه دين بيرون مى‌روند در روز رستاخيز از رحمت الهى بريده و بى‌بهره‌اند. پس از اين از شكستن آيينهاى ارزنده اخلاقى و دگرگون ساختن آنها بپرهيزيد و يك زبان داشته باشيد، و نيز بايد هر كسى زبان خود را نگاه دارد، زيرا اين زبان نسبت به صاحبش سركش است، سوگند به خدا من بنده‌اى نمى‌بينم كه پرهيزگاريش به او سودى برساند مگر آن گاه كه زبانش را نگاه بدارد همانا زبان مؤمن در پس دل او جاى دارد و دل منافق در پس زبان اوست. براى اين كه مؤمن هنگامى كه مى‌خواهد سخن گويد در باره آن مى‌انديشد اگر نيكو بود آن را اظهار مى‌كند و اگر زشت بود آن را پنهان مى‌دارد، ليكن منافق و دو رو آنچه به زبانش برسد مى‌گويد بى آن كه بداند كدام سخن به سود او و كدام يك به زيان اوست.

همانا پيامبر خدا (ص) فرموده است: «ايمان بنده كامل و درست نمى‌شود مگر آن گاه كه دل او درست گردد، و دل او درست نمى‌شود مگر هنگامى كه زبان او درست شده باشد [1]» بنا بر اين اگر كسى از شما بتواند خدا را ديدار كند در حالى كه دستش به خون و دارايى مسلمانان آلوده نبوده و زبانش از هتك آبروى آنان سالم مانده باشد بايد چنين كند.

اى بندگان خدا! بدانيد مؤمن چيزى را كه امسال حلال مى‌داند همان است كه در سال گذشته حلال دانسته، و چيزى را كه امسال حرام مى‌شمارد همان است كه در سال اوّل حرام دانسته است، بدعتهايى را كه مردم پديد آورده‌اند چيزى را از آنچه بر شما حرام شده حلال نمى‌گرداند بلكه حلال آن است كه خداوند آن را حلال كرده و حرام آن چيزى است كه خداوند آن را حرام و ممنوع كرده باشد. شما كارها را سنجيده و آزموده‌ايد و به آنچه بر پيشينيان شما گذشته پند داده شده‌ايد و مثلها برايتان زده شده است و به امرى روشن خوانده شده‌ايد، پس جز كر از شنيدن آن ناشنوا نيست و جز كور از ديدن آن نابينا نمى‌باشد كسى كه خداوند با نزول بلا و آزمونها به او سود