آنهاست كه به قصد تحصيل آخرت، مكنت و ثروتى در دنيا به دست آورده باشد ليكن آن مقدار مال و منالى كه دولتمندان و متنعّمان در دنيا به دست مى‌آورند، اگر هم مقصودشان وصول به مراتب قرب إلهى باشد بهره آنها اندك، و در عين حال در غايت خطر بوده و در هر حركت و جنبش در معرض لغزش و سقوط مى‌باشند.

بر خلاف اهل زهد كه از متاع دنيا به مقدار ضرورت و نياز بدن اكتفا، و بدين نحو زندگى خود را سپرى كرده‌اند، شايد هم مراد از آن اندكى كه آنان را همراهى خواهد كرد كفن و نظاير آن باشد، اين كه دنيا نزديكترين سرا به خشم خداوند و دورترين محلّ به سراى طاعت اوست براى اين است كه تمايلات انسان در دنيا متوجّه لهو و لعب و بهره‌بردارى از زخارف و زر و زيور آن است، و اينها بيشتر از اين كه در راه رضاى خداوند مورد استفاده قرار گيرند موجب خشم و غضب پروردگار مى‌شوند.

(33674- 33584)

فرموده است: فغضّوا.

يعنى با توجّه به اين احوال براى دنيا غم و اندوه نخوريد، و خود را بدان سرگرم نسازيد زيرا ترديدى نيست كه از آن جدا خواهيد شد و براى چيزى كه پايدار نيست غم و اندوه روا نيست.

پس از اين امام (ع) مردم را از گرايش به دنيا بر حذر داشته و تذكّر مى‌دهد مانند آن كس كه نسبت به خود مهربان و خيرانديش و جدّى و كوشا باشد از آن پرهيز داشته باشيد، و سپس گوشزد مى‌كند كه از مشاهده پايان حال و زوال آثار ملّتهاى گذشته عبرت گيريد، كه اينك پيوند اعضاى آنها گسسته و چشمها و گوشهايشان از ميان رفته، و اوضاع خوب آنها در دنيا به بدى و سختى مبدّل گشته و ديگر احوالى كه بر آنها وارد شده و آن حضرت آنها را بر شمرده است. سپس تأكيد مى‌كند همچون كسى كه بر نفس امّاره چيره و عنان آن را در دست داشته و به ديده خرد زشتى و پستى شهوات را بنگرد و مانع زياده روى و تجاوز آنها از مرز عفّت گردد از آلودگيها و نارواييهاى دنيا بپرهيزند، زيرا براى كسى كه عبرت‌