(27479- 27462)

فرموده است: و الّذي نصرهم تا پايان مقدّمه،

استدلالى است بطور تمثيل بر آنچه بيان مى‌فرمايد كه خلاصه‌اش اين است: كسى كه مسلمانان را در آن زمان كه اندك بودند يارى و پيروزى بخشيد، زنده‌اى است كه نمى‌ميرد، و در اين هنگام كه مسلمانان از كثرت و فزونى برخوردارند نيز آنان را يارى و پيروزى خواهد داد، اصل تمثيل، حال كمى مسلمانان و فرع آن، حال كثرت آنان، و حكم تمثيل‌ [1]، پيروزى، و علّت آن بقاى ذات پروردگار، و دوام حيات زنده جاويدى است كه مرگى براى او نيست.

(27527- 27480)

فرموده است: إنّك متى تسر تا آخر خطبه‌

مبتنى است بر رأى آن حضرت و خلاصه اين مشورت كه عبارت است از عدم صلاحديد آن بزرگوار به اين كه عمر شخصا از مركز خلافت بيرون رود و همراه لشكريان رهسپار جنگ با روميان شود. دليل اين رأى اين كه ممكن است در برخورد با دشمن دچار مصيبت و شكست گردد، و چون او امروز تكيه‌گاه مسلمانانى است كه به او پناه مى‌برند، و در صورت وقوع نابودى و شكست وى، براى آنان پايگاه استوارى كه به دور آن گرد آيند، و مركز قدرتى كه بدان اعتماد كنند باقى نمى‌ماند، لذا تذكّر مى‌دهد كه يكى از دلير مردان را كه به شجاعت و دلاورى شناخته شده، و سابقه فراوانى در نبرد و پيكار داشته، و از تجربه و بينش در اين كار برخوردار باشد، به جاى خود روانه جنگ كند، و معناى اين كه أهل البلاء را با او همراه سازد اين است كه كسانى را كه در اخلاص و خيرانديشى آنها ترديدى نيست، و در جنگها آزموده و صاحب تجربه‌اند به همراهى او گسيل دارد، سپس امام (ع) از بيانات خود