فريب دهيد، و تصريح مى‌كند به اين كه خداوند رازهاى درون را مى‌داند و فريب نمى‌خورد، و بى‌شكّ بهشت او را جز به وسيله طاعت و جلب رضايت او نمى‌توان به دست آورد، طاعتى مخلصانه و حقيقى و دور از رياكارى و ظاهرسازى. سپس سخنان خود را به لعن كسانى كه به كار نيك فرمان مى‌دهند و خود بدان عمل نمى‌كنند، و از كار زشت نهى مى‌كنند و خود آن را به جا مى‌آورند پايان مى‌دهد، زيرا اينان منافقانى هستند كه پيروان خود را مى‌فريبند، و شخصى كه نفاق دارد مستحقّ لعن و دورى از رحمت پروردگار است، و توفيق از خداوند است.