مصونيّت آنها از خطا و اشتباه بيشتر است، و به سبب كثرت افراد و تنوّع و اختلاف آرا، در باره امرى كه خير و مصلحتى در آن نيست، اتّفاق رأى كمتر است، همچنين براى احتراز از تفرقه و كناره گيرى از جماعت پرهيز داده و فرموده است:

كسى كه از مردم دورى گزيده، رأى جداگانه و مستبدّانه‌اش را در اختيار شيطان قرار داده، و به سبب جدايى از ديگران خود را در دسترس او گذاشته است، و چنين كسى را به گوسپندى كه از گله به دور افتاده باشد تشبيه فرموده است، وجه مشابهت اين است كه كناره‌گيرى از جمعيّت و تنهايى، او را در معرض اغواى شيطان و در محلّ هلاكت و نابودى قرار داده است، همچنان كه گوسپندى كه از گله جدا شده و تنها مانده در معرض هجوم گرگ و نابودى است، سپس امام (ع) دستور مى‌دهد كه هر كس به اين شعار دعوت كند او را به قتل برسانيد، و مراد از اين شعار، دورى جستن از جماعت و بر رأى خود بودن و خودكامه زيستن است.

(26150- 26145)

فرموده است: و لو كان تحت عما متي هذه:

اين عبارت براى مبالغه در بيان مقصود است، و اشاره است به اين كه اگر دعوت كننده تا اين حدّ به من نزديك و مورد عنايت و توجّه من باشد، و گفته شده يعنى: اگر چه دعوت كننده من باشم.

(26180- 26151)

فرموده است: و إنّما حكّم الحكمان.

اين جمله در بيان اين مطلب است كه چرا حكميّت پذيرفته شده است، واژه‌هاى إحياء (زنده گردانيدن) و إماته (ميرانيدن) بر سبيل مجاز به داوران اين حكميّت نسبت داده شده، بدين مناسبت كه اگر اين داوران بر قرآن اتّفاق، و مطابق آن عمل كنند مانند اين است كه حياتبخشى كرده و منافع و فوايد احكام آن را زنده ساخته‌اند و اگر اين وظايف را ترك كنند، و از حكم قرآن روى گردانند، مانند كسى كه به زندگى چيزى پايان داده باشد، منافع و فوايد قرآن را از ميان برده‌اند.

(26237- 26181)

فرموده است: فلم آت- لا أبا لكم- بجرا ... تا آخر.