راستى اگر اين مال هم از آن خود من بود آن را به مساوات ميان مردم پخش مى‌كردم چه رسد به اين كه مال خداست.

آگاه باشيد بخشش مال به كسى كه مستحقّ آن نيست اسراف و تبذير است، اين كار، آدمى را در دنيا سربلند ولى در آخرت سرافكنده و پست مى‌گرداند، او را در نزد مردم محترم و گرامى مى‌كند امّا در نزد خدا خوار و زبون مى‌سازد، هر كس مالش را جز در راه خشنودى خداوند صرف كند و به غير اهل آن دهد خداوند او را از سپاس آنان بى‌بهره مى‌گرداند و دوستى آنها را نصيب غير او مى‌سازد، و اگر روزى پاى او بلغزد و به كمك آنان نيازمند شود آنها بدترين يار و سرزنش كننده‌ترين دوست مى‌باشند.»

[شرح‌]

(25853- 25843) تقسيم عطايا بطور برابر ميان مسلمانان، از سنّتهاى پيامبر گرامى (ص) است.

ابو بكر نيز در زمان خلافت خود از همين سنّت پيروى مى‌كرد، ولى پس از دوران ابو بكر كسانى كه در اسلام سبقت و شرف نسب داشتند بر ديگران برترى داده شدند، از اين رو كسانى كه از اين برترى و تفضيل بهره‌مند مى‌شدند به اين شيوه عادت كردند، و تا زمان خلافت آن حضرت از آن برخوردار بودند، ليكن چون آن بزرگوار در تمام امور از پيامبر اكرم (ص) پيروى و سنّتهاى او را تعقيب مى‌كرد و براى او ممكن نبود كه در تقسيم عطايا رويّه‌اى جز تساوى اختيار كند، لذا در هنگامى كه خلافت به آن حضرت منتقل شد، كسانى كه به اين امتيازات عادت كرده بودند از آن بزرگوار درخواست كردند كه امتيازهاى آنان را منظور بدارد، و امام (ع) در پاسخ آنها فرمود:

(25900- 25854)

أ تأمرونّى أطلب النّصر بالجور،

اين سخن پاسخ كسى است كه از امام (ع) خواسته است تقسيم بالسويّه را ترك كند و عدّه‌اى را برترى دهد، گويى گفته است كه اگر آنان را برترى دهى با دل و جان تو را همراهى و يارى خواهند كرد، و آن حضرت به او اين پاسخ را داده است و مراد از جور عدول از راه خداوند است، به سبب برترى دادن بعضى از مسلمانان بر بعضى ديگر، زيرا اين عمل خلاف سنّت پيامبر اكرم (ص) مى‌باشد،