(نعق): فرياد زد (كوفان): نام كوفه است (فلان شديد الشكيمه): فلانى سركش و بيباك است (كدح): شديدتر از خراشيدگى (حطم): كوبيدن (ضواحى): اطراف شهر كه ديده مى‌شود (فغرفوه): دهنش باز شد (كلوح): ترشرويى (أينع الزّرع): زراعت رسيده و آماده است‌

[ترجمه‌]

«خداوندى كه اوّل است پيش از هر اوّلى، و آخر است پس از هر آخرى از اين كه او پيش از هر آغازى است لازم آيد كه او را آغازى نباشد، و از اين كه پس از هر پايانى است، واجب شود كه او را پايانى نباشد. گواهى مى‌دهم كه هيچ معبودى جز او نيست، و در اين گواهى درون و برون و دل و زبان همراهند.

اى مردم! دشمنى با من شما را به گناه وادار نكند، و نافرمانى من شما را حيران و سرگردان نسازد، هنگامى كه چيزى از من مى‌شنويد (خبر از غيب) با (شگفتى) به يكديگر ننگريد، سوگند به آن كه دانه را شكافت، و انسان را آفريد، آنچه را به شما خبر مى‌دهم از پيامبر امّى است، كه درود خداوند بر او و خاندانش باد، گوينده دروغ نگفته، و شنونده نادان نبوده است. من چنان مى‌بينم كه مردى بسيار گمراه در شام، همچون جانوران بانگ بر آورد، و پرچمهاى خود را در اطراف كوفه نصب كند، چون دهان بگشايد و دهنه لجامش سخت گردد، و جاى پاى خود را در زمين محكم كند، فتنه و آشوب با نيش دندان، فرزندان خويش را بگزد، و امواج جنگ به جنبش در آيد، و روزها چهره عبوس خود را بنمايد، و شبها سختى و رنج خود را آشكار سازد، و چون كشت او را هنگام درو رسد، و براى برداشت آن به پا خيزد، مانند شتر مست عربده كشد، و برق شمشيرهايش تابيدن گيرد، بيرق فتنه‌ها و آشوبهاى سخت بر افراشته شود، و همچون شب تار و درياى پر تلاطم رو آورند، و چه طوفانهاى شكننده و هراس انگيزى كه كوفه را درهم شكند، و تندبادهاى سختى كه بر آن بوزد، و ديرى نگذرد كه مردم دسته دسته به جان هم افتند، به‌