1- التّصّديق برسوله:

اين كه گواهى بر رسالت پيامبر (ص) را بر ديگر عبادات مقدّم داشته براى اين است كه ايمان به نبوّت اصل و پايه عبادات است، و بدون داشتن اعتقاد به آن هيچ عبادتى صحيح نيست.

(22332- 22327)

2- الجهاد فى سبيله:

در صفحات گذشته فضيلت جهاد شرح داده شده، و امام (ع) در اين جا از آن به ذروة الإسلام تعبير فرموده است، و واژه ذروه را كه به معناى كوهان شتر است، براى جهاد استعاره فرموده و اين به ملاحظه مرتبه بلند و مقام ارجمندى است كه جهاد در اسلام دارد، و نيز شباهتى است كه از اين جهت ميان جهاد و كوهان شتر موجود است، و اين كه جهاد را بر نماز مقدّم داشته، بدين سبب است كه آن كسى كه به جهاد مى‌شتابد يقين به لقاى پروردگار دارد، و ايمانش به آنچه پيامبر گرامى (ص) از جانب خداوند آورده راسخ است، از اين رو خود را در مهلكه‌اى كه پديد آمده مى‌اندازد، در حالى كه برنابودى خود گمان غالب و يا يقين دارد و نيز براى اين است كه جهاد در ايجاد وحدت دينى در سرتاسر جهان نقش اصلى را داراست.

(22337- 22334)

3- كلمة الإخلاص:

اين همان كلمه توحيد يعنى لا إله إلّا اللّه است، كه مستلزم نفى هر نوع شريك و مانند از خداوند است، و چون اخلاص به همين معناست، لذا به آن، كلمه اخلاص گفته شده است، امّا جهت فضيلت آن اين است كه اين كلمه، آواى فطرت انسان است، و خداوند نهاد او را با آن سرشته، و بر اين فطرت و جبلّت وى را آفريده است، همچنان كه خردهايى كه از آلودگى علايق بدنى و تيرگيهاى نفسانى مصون، و از عوارض و تأثيرات تربيتهاى انحرافى محفوظ و به دور مانده است، گواه و معترف است، كه اقرار بر يگانگى پروردگار و تنزيه وى از شريك و مانند، از همان آغاز آفرينش با سرشت انسان در آميخته، و پيمان آن در عهد أ لست با او بسته شده، و به آن، نام فطرت داده شده است هر چند اطلاق اين نام بر سبيل مجاز و از باب اطلاق نام ملزوم بر لازم آن مى‌باشد.

(22342- 22339)

4- إقامة الصّلاة:

در بيان امام (ع) نماز به دين تعبير شده، هر چند اين فريضه‌