(أشخصه): او را دگرگون كرد (قصيف): فرياد سخت (دكّ بعضها بعضا): يكديگر را كوبيدند (خطر): در آستانه نابودى قرار گرفتن (كبول): غلّها مفرد آن كبل است‌

[ترجمه‌]

فرموده است:

«... تا وقت مقرّر بسر آيد، و مقدّرات جهان پايان يابد، و واپسين آفريدگان به پيشينيان به پيوندد، و فرمان خدا در باره تجديد حيات آفريدگان صادر گردد، در اين هنگام آسمان را به حركت آورد و بشكافد، و زمين را به لرزه در آورد و بجنباند، و كوهها را از جا بركند و پراكنده سازد، و از بيم جلال و سطوت او كوهها به يكديگر كوبيده شود، و آنانى را كه در اندرون زمين جا گرفته‌اند پس از كهنگى و فرسودگى بيرون آورد و زندگى نو بخشد، و پس از تلاشى و پراكندگى دوباره آنان را گرد هم آورد، پس از آن چون اراده فرموده است كه اعمال نهان و كارهاى پنهان بندگان را مورد پرسش و بازپرسى قرار دهد، آنها را از يكديگر جدا و به دو دسته تقسيم مى‌كند، دسته‌اى را نعمت مى‌بخشد، و از دسته ديگر انتقام مى‌گيرد، امّا فرمانبرداران را به پاداش طاعت در جوار رحمت خود جاى مى‌دهد، و آنان را در سراى جاويد خود مخلّد مى‌سازد، همان جايى كه ساكنانش هرگز از آن جا كوچ نمى‌كنند، و احوال آنها دگرگون نمى‌شود، و بيم و هراس، به آنها رو نمى‌آورد، و درد و بيمارى به آنها نمى‌رسد، و خطرها براى آنها رخ نمى‌دهد، و سفرها آنها را از منزل بيرون نمى‌كند و از جايى به جايى نمى‌برد.

امّا گنهكاران را در بدترين منزلگاه فرود مى‌آورد، دستهاى آنها را با غلّ و زنجير به گردنهايشان مى‌بندد و موى پيشانى آنها را به قدمهايشان متّصل مى‌گرداند، و جامه‌هايى از قطران (روغنى است بسيار بدبو) و پاره‌هاى آتش بر آنها مى‌پوشاند، در عذابى قرار مى‌گيرند كه گرمى آن بسيار شديد است، و در جايى مى‌افتند كه درهاى آن بر روى آنها بسته است، در آتشى مى‌سوزند كه جوشان و خروشان است، و شعله‌اش زبانه مى‌كشد، و خروشش سهمگين‌