امور آينده، چيزهايى كه هنوز از عالم غيب فرود نيامده‌اند جواب بدهند!؟

آرى كسانى كه به نيروى الهى مؤيّد باشند و با نيروى الهى حجابهاى اسرار از جلو چشمشان بركنار شده باشد، امور آينده را مى‌دانند: ما پيش از اين پيرامون چگونگى و توان امام (ع) بر پاسخ گويى امور آينده بحث كرده‌ايم (و تكرار آن را لازم نمى‌بينم) مقصود امام (ع) از «ساعت» روز قيامت مى‌باشد. اوصاف شتر، چوپان و همراهان: مانند اواز خوان، جلودار، راننده، منزلگاه، سواره و كوچ كننده همه و همه استعاره‌اند از دو گروه هدايت يافته و هدايت كننده، گمراه و گمراه كننده. به لحاظ تشبيه كردن انسانها به شتر در اجتماع كردن و فرمانبردارى از پيشوا و دعوت كننده (كه منقاد و مطيع محض او مى‌باشند) ضمير در كلمه «اهلها» به كلمه «فئة» باز مى‌گردد، بدين معنا كه امام (ع) بر كسانى از اهل فتنه كه در آينده زمان مى‌بايست كشته شوند آگاه بوده است.

(18045- 18025)

قوله عليه السلام: و لو قد فقدتمونى إلى قوله المسئولين:

مقصود از «كرائه الأمور» در عبارت امام (ع) امورى است كه مردم از آنها كراهت دارند و آنها را نمى‌پسندند. و «حوازب الخطوب» كنايه از مصيبتهاى مهمّى بود كه در آينده بر مردم وارد مى‌شد. و سر افكندگى سؤال كنندگان به دليل حيرت و سرگردانيى بود كه نسبت بعواقب خطرات مصيبتهاى آينده و چگونگى رهايى يافتن از آنها داشتند.

منظور از «فشل» و درماندگى بسيارى از مسئولين، شانه خالى كردن از پاسخ، بدليل جهل و نادانيشان از عاقبت كار، و پرسشهاى مطروحه و خواست جواب از آنها مى‌باشد.

(18047)

قوله عليه السلام: ذلك:

اشاره به سر افكندگى پرسش كنندگان و درماندگى پاسخ گويان دارد.