صعود و نزول هر يك از سيّاره‌هاى هفت گانه به هدفى صورت مى‌گيرد. صعود و بالا رفتن آنها براى رسيدن به شرف‌ [1] خود است. شرف خورشيد در درجه 19 از برج حمل و شرف ماه در درجه سوّم از برج «ثور» و شرف «زحل» در مرتبه 21 از برج «ميزان» و شرف «مشترى» در مرتبه 15 از برج «سرطان» و شرف مرّيخ در درجه 28 از برج «جدى» و شرف زهره در مرتبه 27 از برج «حوت» و شرف عطارد در رتبه 25 از برج «سنبله» و شرف سياره «رأس» در درجه سوّم از برج «جوزا» و شرف «ذنب» در مرتبه سوّم از برج «قوس» و برج «شرف» تمام مراتبش شرف است. جز اين كه بعضى از مراتب به نسبت بعضى ديگر از مراتب قوّت بيشترى دارد. ما دام كه ستارگان به سمت شرف پيش روند بالا مى‌روند ازدياد پيدا مى‌كنند به نهايت مرحله كمال كه برسند، فرود مى‌آيند و نقص پيدا مى‌كنند. فرود آمدن هر ستاره‌اى ضدّ و مقابل شرف و صعود آن ستاره است.

امّا در باره سعد و نحس بودن ستارگان گفته‌اند: زحل و مرّيخ نحس‌اند، نحوست زحل از مرّيخ بيشتر است؛ مشترى و زهره سعد هستند. سعد بودن مشترى بيشتر است. عطارد با ستارگان سعد، سعد است و با ستارگان نحس، نحس مى‌باشد. خورشيد و ماه در حالت، تثليث و تسديس سعد هستند، در حالت مقابله تربيع و مقارنه نحس‌اند. ستاره رأس سعد و ذنب و كبد هر دو نحس‌اند.

معناى سعد و نحس ستارگان اين است، كه به هم پيوستن سعدها سبب اصلاح امور اين عالم مى‌شود و لزوما به هم رسيدن نحسها موجب فساد و دگرگونى امور و اشياى اين جهان مى‌گردد [2].

[2] آنچه شارح بزرگوار در شرح كلام امام (ع) در باره مراتب و درجات منازل و مقامات ستارگان توضيح فرموده‌اند مطابق نظر دانشمندان ستاره شناس گذشته است. با پيشرفت علم هيأت و نجوم بسيارى از اين نظرات امروزه رد شده و قابل قبول نيست.- م.