[لغات‌]

(رهوات): جمع رهوه: شكاف وسيع.

(ايده): قوت و نيروى حق تعالى.

(بايده): هلاك شونده.

(مار): قبول حركت كرد.

(اشراج): جمع شرج، دستگيره‌هايى كه به صندوقچه و جامه‌دان دوخته مى‌شود و به آن وسيله صندوقچه نقل و انتقال داده مى‌شود و گاهى به نخها و رشته‌هايى اطلاق مى‌شود كه جامه‌دان را با آن مى‌دوزند.

(ارتتاق): چسباندن، متصل كردن.

(نقاب): جمع نقب، راه كوهستانى.

(ناط): آويخته.

(صدوع): شكافها.

(و شبح): با تشديد، مشبك كرد.

(حزونه): امر مشكل و دشوار.

(در آرى): ستارگان روشن و درخشان‌

[ترجمه‌]

«خداوند آسمان را بدون اين كه به چيزى آويخته باشد، منظّم و پابرجا كرد، شكافهاى وسيعش را به هم پيوست، پست و بلنديهايش را هموار كرد و باز شده‌هايش را، متّصل ساخت. ميان هر يك از آنها با آسمان ديگرى، رابطه بر قرار كرد (ثوابت و سيّارات را با قواى جاذبه و دافعه بهم ربط داد) دشوارى بالا و پايين رفتن فرشتگان كه به امر خداوند اعمال بندگان را به آسمانها بالا مى‌برند، نرم و آسان ساخت.

پس آسمانى را كه از دود بوجود آمده بود. فرمان داد تا بهم چسبيده، ناپيوستگيهايش ترميم شود و پس از به هم پيوستن بخشهاى مختلف آسمان، درهاى بسته‌اش را به روى اهل زمين بگشود. (شايد مقصود از گشودن درهاى آسمان نزول باران رحمت باشد).

(آن گاه) بر سر هر رهگذر و معبرى، (براى منع نفوذ شياطين) از ستارگان فروزان در كمين گاهها نگاهبانانى گذاشت، و به دست توانمند خود آسمان را در ميان شكاف هوا، از درهم فرو ريختن نگه داشت و به آن نهيب زد، تا در جاى خود درنگ كرده، سر تسليم در برابر فرمانش فرود آورد. سپس خورشيد را نشانه روشنى بخش روز و ماه را كه داراى نورى كم‌رنگ و تاريك است نشانه شب قرار داد (ماه گاهى اول شب و گاهى آخر شب از انظار مخفى است و سه شب، آخر