جويندگان الطافش را به آنچه در نزد او از خير و سعادت، مى‌باشد، واضح و آشكار ساخته است. چه كسى از او درخواست چيزى بنمايد و چه درخواست نكند بخشش خداوند نسبت به درخواست كننده بيشتر نخواهد شد (عطاى مادّى و معنوى از نزد خداوند به فراخور حال و استعداد هر كسى است و كم و زياد نمى‌شود، مگر كسى استعداد و لياقت خود را بالا برد كه طبيعتا استحقاق بيشترى خواهد داشت امر. دعا و نيايش براى اين است كه استعداد ما را در برخوردارى از نعمتهاى الهى افزون مى‌كند.)

اوست آن چنان خداوندى كه اوّل و ابتداى همه چيز و پيش از همه چيز است. پس هيچ چيز را قبل از او نمى‌توان تصوّر كرد. و اوست آن چنان آخرى كه برايش ما بعدى نيست تا گفته شود پس از او چيزى خواهد بود (اوّل اوّلها و آخر آخرهاست؛ همواره صفاتش با ذاتش مقرون بوده و هيچ يك را بر ديگرى تقدّم و تأخر نيست) خداوندى كه مردمك چشمها را از ديدن يا درك كردن خود منع كرده است نه دهر و زمان بر خداوند جريان داشته كه حالات مختلفى براى او ايجاد كند و نه در مكانى جايگزين بوده كه انتقال براى او امكان‌پذير باشد.

اگر خداوند سبحان تمام آنچه را معادن به هنگام استخراج از طلا و نقره و ديگر جواهرات بيرون مى‌دهند و يا درهاى منثور و مرجانهايى كه صدفهاى دريا به هنگام خنديدن ظاهر مى‌سازند ببخشد، در جود و بخشش او تأثيرى نمى‌گذارد و از بخششهاى واسعه او نمى‌كاهد. (البتّه در نزد خدا بقدرى نعمتهاى ذخيره شده فراوان است كه عقل بشر هرگز بر آنها احاطه و آگاهى ندارد) و قطعا از ذخائر قابل احسان آن قدر در نزد خدا وجود دارد كه خواسته‌هاى مردم آنها را تمام نمى‌كند. زيرا او بخشنده‌اى است كه در خواست سؤال كنندگان، بخشش او را كم نمى‌گرداند و اصرار تقاضامندان موجب بخل و خسّت او نمى‌شود».