6- خداوند ابداع كننده مخلوقات است: يعنى موجودات را بدون مدل و الگوى قبلى اختراع كرده است.

7- حق تعالى وارث آفريدگان است: يعنى همان طورى كه مبدأ آفرينش آنها بوده جايگاه بازگشت و رجوع آنها نيز خواهد بود. اين كلام حضرت اشاره به اين حقيقت دارد، كه ذات مقدّس حق تعالى دائم، قائم، لم يزل و لا يزال است.

همواره بوده و هست و خواهد بود ازليّت و ابديّت قيوميّت تنها شأن اوست.

8- خداوند معبود جهانيان است: معبود بودن حق تعالى در مقايسه با آفرينش است. بدين لحاظ كه او موجودات را ايجاد كرده، پس سزاوار پرستش آنها واقع شده است. (دليل معبود بودن خداوند براى جهانيان همين بس كه او همگان را ايجاد كرده و آفريده است) 9- او رازق و روزى دهنده آنهاست: ويژگى ممتاز روزى دهندگى در مقايسه با ديگر نعمتهايى است كه خداوند به بندگان عطا فرموده، و از آن جمله: خورشيد و ماه است كه مدام براى رضايت و خوشنودى او در حركتند، يعنى مطابق اراده خداوند و خير مطلق و نظام كلى جهان مى‌گردند. اين كه امام (ع) از ميان تمام نعمتهاى موجود خورشيد و ماه را براى بيان جلال و عظمت خداوند ذكر فرموده، به اين دليل است كه اين دو از بزرگترين نشانه‌هاى پادشاهى او مى‌باشند.

(15388- 15382)

قوله عليه السلام: يبليان كل جديد

حركت خورشيد و ماه هر نو و تازه‌اى را كهنه و فرسوده مى‌كنند نسبت فرسوده كردن اشيا را به ماه و خورشيد داده است.

براى اين كه حركت آنها از موجبات حدوث حوادث و تغييرات اين جهان است، و گردش آنها هر دورى را نزديك مى‌كند فايده بيان اين جمله «يقرب كلّ بعيد» اين است كه فرا رسيدن معاد و عمل كردن براى آن را متذكّر مى‌شود؛ چه وقتى كه حركت خورشيد و ماه هر تازه‌اى را كهنه كند، انسان را متوجّه مى‌سازد كه به جلوه‌ها و زيباييهاى شگفت‌انگيز و طراوت و تازگيهاى بدن اعتماد و اطمينانى‌