(دائبان): دو چيز كه در حركتشان كوشا باشند.

(عازّه): بر او غلبه كرد.

(مناواة): دشمنى كردن.

[ترجمه‌]

«سپاس ذات مقدس خداوندى را سزاست كه بدون ديده شدن شناخته شده است و بدون آن كه انديشه‌اى به كار گيرد آفريدگار است و موجودات را بدون به كار افتادن فكر به وجود آورده است خداوندى كه هميشه ايّام باقى و بر قرار بوده و هست، پيش از آن كه از آسمان بر جدار و حجابهايى درهاى بزرگ و بسته و شبهاى تاريك و درياهاى آرام خبر و اثر مى‌باشد. كوه و درّه و راههاى پر پيچ و خم وجود نداشت، زمينى گسترده، و خلق مورد اعتمادى پديدار نبود.

اوست كه نقش بديع و تازه جهان را بيافريد، خلق كننده و وارث جهانيان و معبود آفريدگان و روزى دهنده آنهاست، خورشيد و ماه به رضايت او مى‌چرخند، هر نوى را كهنه، و هر دورى را نزديك مى‌سازد.

خداوند، روزى همگان را تقسيم و آثار و اعمال و تعداد نفوس را شمارش فرموده و حتى به نگاهى كه به خيانت افكنده شود و آنچه در سينه‌ها مخفى مى‌دارند آگاه است. از آن هنگام كه در پشت پدران و رحم مادران استقرار داشته‌اند تا هنگامى در دنيا مرگ‌شان فرا رسد از تمام اين مراحل مطّلع و با خبر است. و هم اوست پروردگارى كه در عين اين كه رحمتش (بر دوستانش) واسع و گسترده است، نقمت و عذابش (بر دشمنانش) وسيع است (در آن واحد دشمنش دچار عذاب و دوستش قرين ثواب است) هر كه در مقام غلبه بر او بر آيد، مغلوب گردد و هر كه در صدد مخالفتش باشد، نابود شود، و هر كه از او دورى گزيند خوار، و بر هر كس كه با او بدشمنى برخيزد غالب است. (در عوض) هر كس بر او توكّل كند، كفايت و هر كه از او چيزى درخواست نمايد، عنايت فرمايد و هر كه به او قرض دهد (در آخرت) اداء كند و هر كس او را سپاسگزارى كند، جز او پاداش دهد.

اى بندگان خدا پيش از آن كه اعمال نيك و بد شما را در آخرت بسنجند و حساب نمايند، خود را سنجيده و بحساب عملتان رسيدگى كنيد. و قبل از آنكه‌