آورده است كه با سخنان باطل، و كارهاى زشت و بيهوده‌شان مردم را مغرور ساخته فريب مى‌دهند. وجه شباهت اين است كه دام، و گفتار هر دو وسيله صيدند، يعنى چنان كه دام صيد را شكار مى‌كند، حرفهاى دروغ و وعده‌هاى باطل مردم را مى‌فريبد قصد صيّاد و عالم فريب كار يك چيز است، يكى بادام و ديگرى با گفتار و كردار نادرستش صيد مى‌كند.

كلمه «نصب» به معنى كار گذاشتن دام، استعاره را ترشيحيّه كرده است.

4- فاسقان كتاب خدا را براى نادانان تفسير به رأى مى‌كنند، (بايد دانست) كه در تفسير كتاب خداى متعال نظرات عجيب و غريبى است. براى صدق اين مدّعى، عقيده معتقدين به جسمانيّت حق تعالى كافى است به طورى كه آنان از ظاهر آياتى كه بر جسمانيّت دلالت دارند، به تجسّم پروردگار بلند مرتبه قائل شده، و قرآن را مطابق عقيده باطل خود تفسير كرده‌اند.

5- اشخاص فاسد و گمراه هواهاى نفسانى خود را حق گرفته‌اند، بدين شرح: آنان كه الفاظ قرآن را مطابق عقيده فاسد و رأى باطل خود تفسير مى‌كنند، حق را آن چيزى مى‌دانند كه هواى نفسانيشان ايجاب مى‌كند؛ (بعبارت ديگر)، آنچه هواى نفسانى آنان اقتضا كند حق است، و لذا با مختصر تاويلى معناى آيه را به خواست خود بر مى‌گردانند، در صورتى كه قرآن مى‌فرمايد: وَ لَوِ اتَّبَعَ الْحَقُّ أَهْواءَهُمْ لَفَسَدَتِ السَّماواتُ وَ الْأَرْضُ وَ مَنْ فِيهِنَ‌ [1].

6- تباهكاران خود را از كيفرهاى سنگين آخرت در امان مى‌دانند و گناهان بزرگ را ناچيز به حساب مى‌آورند بدين معنى كه امر آخرت را در جايى كه براى مردم تذكّر عذاب و كيفر شديد آن لازم است، سهل و آسان وانمود مى‌كنند تا نادانان را به اشتباه اندازند و از اوامر و نواهى خداوندى دورشان گردانند. (اين‌