كارها وقف راه خداى سبحان كرده است هر فرعى را به سوى اصلش باز مى‌گرداند، چراغ تاريكيها، برطرف كننده پردها، كليد و باز كننده شبهه‌ها رفع كننده مشكلها و راهنماى بيابانهاست.

سخن مى‌گويد تا بفهماند و سكوت مى‌كند تا سالم ماند (يعنى گفتار و خاموشى چنين شخصى از روى حكمت است) خود را براى خدا وارسته كرد و خداوند وارستگى وى را مورد قبول قرار داد بنا بر اين او از معادن آيين الهى و پايه‌هاى استوار زمين اوست. عدل و دادگرى را بر خود لازم مى‌شمارد و اوّلين نشانه دادگرى وى اين است كه هواى نفس را از خود، دور ساخته است. حق را چنان كه بايسته است توصيف، و بدان عمل مى‌كند. هيچ خير و نيكيى را تا به نهايت نرساند رها نمى‌كند، و هر كارى كه گمان خير در آن باشد، بدنبالش مى‌رود، زمام امور خود را به دست كتاب خدا سپرده است، بنا بر اين قرآن پيشوا و جلودار اوست پس هر كجا كه قرآن باز گشود. فرود مى‌آيد و هر جا كه قرآن منزل قرار دارد آن را بعنوان مسكن مى‌پذيرد.»

[شرح‌]

(14472- 14448) از جمله صفات پرهيز كاران كه موجب دوستى خداوند نسبت به آنها مى‌شود، امام (ع) چهل صفت را بيان فرموده‌اند. به يقين دانسته‌اى، كه محبّت خداوند تعالى، به لحاظ كمالات نفسانيى است كه از جهت نزديكى انسان بخداوند حاصل مى‌شود، بدين توضيح كه انسان استعداد دريافت فيض وجود خداوند را پيدا كند، بنا بر اين هر كس استعداد بيشترى داشته باشد، در كسب فيض استحقاق بيشترى خواهد داشت و محبّت خداوند هم نسبت به چنان شخصى فزون‌تر خواهد بود.

(14485- 14473) اوّلين صفت از اوصاف پرهيزگاران، اين است كه خداوند شخص را در مبارزه بر عليه نفسش يارى كند يعنى پروردگار عالم به انسان نيرويى عنايت فرمايد كه عقلش بتواند نفس امّاره‌اش را مغلوب كند.