جلوگيرى حضرت از دست يافتن به حق مشروعش ايجاد مى‌كردند.

2- لفظ «مرارة» بيانگر تلخى مخصوصى است كه در ذائقه پديد مى‌آيد.

در اين مورد كنايه است از: درد و ناراحتى روحى كه براى امام (ع) بر اثر تضييع حقوقش پديد آمد. وجه تشبيه در هر دو نوع استعاره، اذيّت و آزار شديدى است كه در هر دو حالت وجود دارد. دريافت عمق دردمندى حضرت از اين بيان:

صبر كردم بر حالتى تلخ‌تر از «علقم» بسيار روشن است. زيرا شدّت ناراحتى جسمى به نسبت ناراحتى روحى مى‌توان گفت ناچيز است.

روايت كنندگان در چگونگى حال امام (ع)، پس از درگذشت رسول اكرم (ص) اختلاف نظر دارند: اهل حديث از شيعه و سنّى در اين باره اخبار فراوانى نقل كرده‌اند، كه بعضى از روايتها با برخى ديگر، به دليل اعتقادات گوناگونى كه ميان راويان بوده است، اختلاف دارند. از جمله: روايتهايى كه از عموم دانشمندان شيعه نقل شده، بيانگر اين است كه على (ع) بعد از وفات رسول خدا (ص) از بيعت با ابو بكر سر باز زد و گروهى از بنى هاشم مانند زبير، سفيان بن حرث، عباس و فرزندانش و تعدادى ديگر نيز با ابو بكر بيعت نكردند و گفتند: جز با على (ع) بيعت نخواهيم كرد.

زبير شمشيرش را از نيام برآورده بود كه در آن حال، عمر و عدّه‌اى از طرفدارانش رسيدند. شمشير زبير را گرفتند و بر سنگ زدند شمشيرش شكست و سپس آنان را پيش ابو بكر بردند، تا بيعت كنند.

على (ع) همراه اين جماعت از روى اكراه و نارضايتى با ابو بكر بيعت كرد.

روايت ديگر اين است، كه على (ع) در خانه فاطمه (س) بود، وقتى كه انصار و مهاجر فهميدند كه على (ع) تنها است، او را به حال خود گذاشتند.

نصر بن مزاحم در كتاب صفّين، روايت كرده است كه امام على (ع) همواره مى‌فرمود: اگر چهل نفر ياور مصمّم مى‌داشتم، با مخالفان پيكار مى‌كردم.