گوشه چشم كه ستمگرى را بر عليه مسلمانى تحريك و زيرچشمى به ناموس كسى نگريسته و بدين سبب مرتكب گناهى شده باشم، بيامرز خداوندا، گفتار ناهنجار، آرزوهاى نابجاى دل، و لغزشهاى زبانم را عفو فرموده از من در گذر.»

[شرح‌]

(12110- 12105) امام (ع) در تمام فرازهاى اين دعا از خداوند سبحان طلب مغفرت و آمرزش مى‌كند. مقصود از آمرزش بنده به وسيله خداوند، يا اين است كه حضرت حق در قيامت گناهانش را بپوشاند تا به هلاكت اخروى دچار نشود و يا گناهانش را براى مردم دنيا فاش نكند تا رسوا شود.

مغفرت به هر دو معنى، نتيجه‌اش يك چيز است و آن توفيق دست يافتن به سعادت اخروى و دورى از پيروى شيطان بر انجام گناه است، پيش از صدور گناه يا قبل از آن كه معصيت برايش بصورت ملكه نفسانى شود. منظور از غفران خداوند امورى است به ترتيب زير:

(12123- 12111) 1- بخشش گناهانى كه خداوند بدانها آگاهتر است عبارت از انجام امورى است كه در نزد خداوند گناه شمرده مى‌شود ولى انسان گناه بودن آنها را نمى‌داند، و آنها را مرتكب مى‌شود. چون انسان علم به گناه بودن آنها ندارد، مكررا آنها را انجام مى‌دهد. اين است معناى كلام حضرت، كه اگر من به انجام گناه باز گشتم تو مغفرتت را بر من تكرار كن. تكرار مغفرت و آمرزش خداوند در پى تكرار چنين گناهى است.

(12136- 12124) 2- غفران و آمرزش وعده‌هايى كه در پيش خود براى رضاى خدا انجام دادن آنها را تعهّد كرده امّا آنها را انجام نداده است، شك نيست كه خوددارى نفس از انجام دادن كار نيك و عدم وفاى به عهد از وسوسه‌هاى شيطانى است.

كه واجب است انسان از خداوند مغفرت بخواهد تا گناهش را بپوشاند، جاذبه‌اى در نفس براى انجام عمل پديد آورد، و از پيروى شيطان بازش دارد.