(1075) 75- از سخنان امام (ع) است كه از خداوند طلب مغفرت مى‌كند و ضمنان چگونگى دعا كردن را به ما مى‌آموزد.

اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي مَا أَنْتَ أَعْلَمُ بِهِ مِنِّي- فَإِنْ عُدْتُ فَعُدْ عَلَيَّ بِالْمَغْفِرَةِ- اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي مَا وَأَيْتُ مِنْ نَفْسِي وَ لَمْ تَجِدْ لَهُ وَفَاءً عِنْدِي- اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي مَا تَقَرَّبْتُ بِهِ إِلَيْكَ بِلِسَانِي- ثُمَّ خَالَفَهُ قَلْبِي اللَّهُمَّ اغْفِرْ لِي رَمَزَاتِ الْأَلْحَاظِ- وَ سَقَطَاتِ الْأَلْفَاظِ وَ شَهَوَاتِ الْجَنَانِ وَ هَفَوَاتِ اللِّسَانِ (12161- 12111)

[لغات‌]

(وأى): وعده دادن.

(رمزات): جمع رمزه: با گوشه چشم، ابرو، و يا لب به چيزى اشاره كردن.

(سقط من الشي‌ء): شيئى پست و بى ارزش.

(هفوة): لغزش.

[ترجمه‌]

«خداوندا! گناهانى را كه تو بر آنها از من واقفترى بيامرز و اگر من دوباره به سوى گناه باز گشتم تو به سوى آمرزش بر من باز گرد. پروردگارا، آنچه من تعهّد انجام آن را داده بودم وى تو وفاى به آن عهد را از من نديدى بيامرز. من به تو پيمان بندگى و اطاعت سپردم، وفاى به اين پيمان را از من نيافتى. خداوندا بر من ببخشاى آنچه را به زبانم به تو نزديك شدم ولى با قلبم با آن مخالفت كردم، با زبانم اظهار توبه، پشيمانى و ندامت كردم. امّا دلم در اين گفتار همراه زبانم نبود. الهى! اشارات‌