(11766- 11741) در پايان خطبه امام (ع) با اين عبارت كه «اللّهم اجمع» از خداوند مى‌طلبد كه ميان او و پيامبر (ص) روز قيامت در امورى انس و الفت برقرار نمايد به قرار زير:

1- «برد العيش»: يعنى، خوشى بيدردسر، بدين مفهوم كه امام (ع) و پيامبر در كنار هم زندگى خوشى داشته باشند. وقتى عرب مى‌گويد. «عيش بارد» كه هيچ نوع زحمت جنگ و دشمنى ... وجود نداشته باشد، چنين زندگى در قيامت به معناى بهره‌گيرى از بهشتى است كه هيچ رنج و زحمتى در آن وجود ندارد.

2- نعمت پايدار ارزانى دارد، يعنى نعمت پابرجا و غير قابل زوال كه همانا بهشت و محضر خداوندى باشد.

3- تمام خواسته‌هايشان را برآورده گرداند، يعنى آنچه كه نفس از تمنيّات مى‌طلبد و خوشيهاى لذّت‌بخش كه نعمتهاى ابدى باشند عنايت كند.

4- نهايت آرامش و دورى از رنج را برايشان فراهم آورد. منظور از اطمينان نفس، آرامش فراوان نفس به خوشيهايى كه جداى از حق و از بين رفتن انس با ساكنين قرب خدا نباشد. و به دور از گرفتاريهائى كه مشابه گرفتاريها و آفتهاى دنياست صورت نپذيرد.

5- هديه‌هاى بزرگوارانه‌اى به آنان عطا فرمايد.

منظور از «تحف الكرامة» ميوه‌هاى بهشتى است كه شاخه‌هاى آن پايين آمده و نزديك اهل بهشت قرار دارد. آرى هدايايى كه خداوند براى اولياى خود مقرر فرموده است، تاكنون هيچ چشمى نديده، و هيچ گوشى نشنيده و حتّى بر قلب هيچ انسانى خطور نكرده است.