گفتار، از خداوند استدعا مى‌كنند كه از سه چيز آن حضرت را خلاصى بخشد.

1- شادى فراوان به نعمتهاى دنيا و توسعه بيش از حد آن، زيرا داشتن مال دنيا و شاد بودن از آن، موجب دوست داشتن است و لازمه آن هلاكت هميشگى است.

2- خداوند، اجازه ندهد كه به يك فايده از فوايد طاعت و بندگى بسنده كنم‌ [1]. فعل «لا يقصر» به معناى كوتاه آمدن و بسنده كردن، به كار رفته است، به مثل گفته مى‌شود «قصرت هذه الغاية بفلان» اين نتيجه در فلان شخص محدود شد، وقتى كه آن شخص به مقصود دست نيابد.

3- پس از مرگ پشيمانى و اندوهى بر من نباشد. اين تقاضا به منظور از بين رفتن اسباب پشيمانى و ندامت است، پيروى هواى نفس و عدول از فرمانبردارى خداوند، در قيامت وسيله پشيمانى و اندوه مى‌شود حفظ و حراست فقط از جانب خداوند ممكن است.