دو صفت تأكيد فرموده‌اند: 1- هجوم مردم را به ازدحام شتران تشنه، هنگامى كه ساربان آنها را براى آب رها مى‌كند تشبيه كرده، جهت مشابهت، شدّت ازدحام و هجوم آنها را قرار داده است. و نتيجه اين ازدحام را گمان قتل خود و يا كشتن گروهى گروه ديگر را دانسته، و بدينسان شدّت ازدحام و هيجان آنها را در تقاضايى كه داشته‌اند بيان مى‌فرمايد.

(10010- 9972) سپس مى‌فرمايد: «ظاهر و باطن اين امر را بخوبى سنجيدم» اين جمله امام (ع) به دلايلى كه موجب منع يارانش از تصميم فورى بر جنگ مى‌شده است، اشاره دارد. و آن به كار گرفتن درايت و انديشه لازم در باره كارزار با آنها بوده تا اين كه براى حضرت، خطر ترك قتال كه همانا كفر به آيين محمد (ص) بوده و يا اقدام به جنگ و ريختن خون مسلمين روشن شود، زيرا انتخاب يكى از دو امر موجب خطر و خسران بوده است. بدين توضيح كه: گزينش كارزار سبب بذل جان و هلاكت جمعى از مسلمين مى‌شده، و از طرفى ترك جنگ، موجب مخالفت با فرمان خدا و دستور پيامبر اكرم (ص) مى‌شده كه نتيجه‌اش كيفر دردناك جهنم بوده است. ولى چنان كه دانستى براى سعادت دنيا ارزشى نيست و بدبختى دنيا به نسبت بدبختى آخرت در نزد خردمندان بويژه شخصيّتى همچون امير المؤمنين (ع) ناچيز است نظر به همين خصوصيت و حقيقت است كه مى‌فرمايد: «انتخاب كارزار براى من از انتخاب كيفر آخرت آسانتر و مرگ دنيوى به نسبت هلاكت اخروى سهل‌تر مى‌باشد.»

حضرت لفظ مرگ را، براى ترس و سختيهاى دنيا و آخرت استعاره آورده‌اند، زيرا مناسبت ميان مرگ و هول و هراس سختى و شدّت است كه در هر دو وجود دارد.