حضرت پس از توضيح اين كه چرا با ستمگران مى‌جنگد، سه مطلب را تذكر داده است و به شرح زير توصيه مى‌فرمايد:

اول آن كه، انسانها را به تقوا و پرهيزگارى امر فرموده است.

دوّم مردم را، به پناه بردن از غضب خدا به رحمتش ترغيب كرده است.

سوم وظيفه اجتماع را پيمودن راه روشن عدالت دانسته و فرمان به سلوك اين راه داده است.

در صفحات قبل روشن شد كه تقوا عبارت از ترسى است، كه موجب كناره‌گيرى انسان از امور منهيّه و منكر مى‌شود؛ به تعبير ديگر همان زهد حقيقى را تقوا گويند و حضرت به تقوا و وارستگى امر مى‌كند.

در توصيه دوّم، مردم را امر به فرار به سوى خداوند كرده‌اند، فرار به سوى خدا، امر به توجّه و روى آوردن به سوى حق تعالى مى‌باشد، يعنى برگرداندن چهره نفس و جان به سوى كعبه وجود واجب جانان، كه كنايه از دورى جستن از وسوسه‌هاى نفسانى و پناه بردن به الهامات رحمانى است. بايد توجّه داشت كه، فرار بندگان به سوى خداوند متعال داراى مراتب و درجاتى است به ترتيب ذيل:

الف: فرار بنده، از بعضى آثار، به بعضى از آثار ديگر خداوند، چنان كه از اثر خشم خداوند، به اثر رحمتش پناه بريم. خداوند، تضرّع و زارى مؤمنان را، چنين حكايت كرده است: رَبَّنا وَ لا تُحَمِّلْنا ما لا طاقَةَ لَنا بِهِ وَ اعْفُ عَنَّا وَ اغْفِرْ لَنا وَ ارْحَمْنا ... [1]

از آيه شريفه چنين استفاده مى‌شود، كه مؤمنان، جز خداوند و افعالش چيزى را نمى‌بينند، بنا بر اين از بعضى آثار، به پناه بعضى آثار فرار مى‌كنند.