بصورت پرسش انكارى پس از كنكاش آنان از كار امام (ع) نفرينى بر عليه آنهاست كه بعنوان جنگ با خداوند اعلام شده است.

جنگ با خدا، كنايه از دشمنى و دورى از رحمت خداوند است. روشن است كه فريب‌كاران حيله‌گر از رحمت خدا بدورند.

پس از بيان لعن و نفرين، سخن امام (ع) باين حقيقت اشاره دارد كه، افتخار كردن آنها به زيركى در به كار بستن انواع فريب‌كارى، فضيلت و برترى به حساب نمى‌آيد، چه اين كه، فريب كارى خيانت است، افراد زيرك و تيزبين، انواع فريب‌كارى را بخوبى مى‌دانند، ولى در عمل بدان اقدام نمى‌كنند، زيرا از ناحيه خداوند، مانعى بر سر راه داشته، و نهى كردن حق متعال از فريب‌كارى، موجب ترك رذايل مى‌شود، افراد با هوش و زيرك، با شناخت راههاى حيله‌گرى آن را رها مى‌كنند. يعنى با وجودى كه فريب‌كارى را مى‌شناسند و بر انجام آن، نيز توانايى دارند به دليل ترس و خشيت از خدا آن را ترك مى‌كنند.

ولى كسى كه حيله را بشناسد و اعتقاد به گناه بودن آن و تخريب پايه‌هاى دين نداشته باشد، با امكان دست به انجام مى‌زند. اين دليل فضيلت حيله‌گر نيست. در حقيقت فضيلت از آن كسى است كه فريب‌كارى را ترك كرده و دين را استوار دارد. واژه قلّب و حوّل اشاره به خود امام (ع) دارد، زيرا سرشت بزرگوارانه آن حضرت اقتضاى ترك فريبكارى و حيله‌گرى را داشته است.