بصورت پرسش انكارى پس از كنكاش آنان از كار
امام (ع) نفرينى بر عليه آنهاست كه بعنوان جنگ با خداوند اعلام شده است.
جنگ با خدا، كنايه از دشمنى و دورى از رحمت خداوند است. روشن است كه
فريبكاران حيلهگر از رحمت خدا بدورند.
پس از بيان لعن و نفرين، سخن امام (ع) باين حقيقت اشاره دارد كه،
افتخار كردن آنها به زيركى در به كار بستن انواع فريبكارى، فضيلت و برترى به حساب
نمىآيد، چه اين كه، فريب كارى خيانت است، افراد زيرك و تيزبين، انواع فريبكارى
را بخوبى مىدانند، ولى در عمل بدان اقدام نمىكنند، زيرا از ناحيه خداوند، مانعى
بر سر راه داشته، و نهى كردن حق متعال از فريبكارى، موجب ترك رذايل مىشود، افراد
با هوش و زيرك، با شناخت راههاى حيلهگرى آن را رها مىكنند. يعنى با وجودى كه
فريبكارى را مىشناسند و بر انجام آن، نيز توانايى دارند به دليل ترس و خشيت از
خدا آن را ترك مىكنند.
ولى كسى كه حيله را بشناسد و اعتقاد به گناه بودن آن و تخريب
پايههاى دين نداشته باشد، با امكان دست به انجام مىزند. اين دليل فضيلت حيلهگر
نيست. در حقيقت فضيلت از آن كسى است كه فريبكارى را ترك كرده و دين را استوار
دارد. واژه قلّب و حوّل اشاره به خود امام (ع) دارد، زيرا سرشت بزرگوارانه آن حضرت
اقتضاى ترك فريبكارى و حيلهگرى را داشته است.