نكرد تا بپذيرند و از آنها يارى نخواست تا ياريش كنند. سوگند به خدا براى آنها حوضى را پر آب كنم كه كسى نتواند آن را خالى كند و از آنها كه در آن افتاده‌اند كسى را نجات نيابد و از آن سودى نبرند. من به حجّتهاى الهى و علم او در باره آنها راضيم. من آنها را به حقّ دعوت مى‌كنم و عذرخواهيشان را مى‌پذيرم پس اگر باز گردند و توبه كنند و حرف حق را بپذيرند و در پيشگاه خدا زارى كنند توبه قابل پذيرفتن است و از جانب من مزاحمتى نخواهد بود، و اگر امتناع ورزند تيزى شمشير را بر آنها قرار خواهم داد كه در اين حالت شمشير باطل را نابود و اهل ايمان را يارى مى‌كند با هر نامه عملى نويسندگان آنها بر آنها شاهدند. به خدا سوگند زبير و طلحه و عايشه مى‌دانند كه حق با من است و آنها بر باطلند.

بايد دانست كه امام (ع) در آغاز به فضيلت جهاد توجّه داده است و مقصود امام (ع) بيان فرار مردم از جنگ با اهل بصره است. پس امام (ع) نخست به وجوب جهاد از جانب خداوند اشاره فرموده و كتاب خدا از آن پُر است چنان كه مى‌فرمايد: «انْفِرُوا خِفافاً وَ ثِقالًا وَ» [1] و امثال اين نيز وارد شده است.

پس از بيان وجوب جهاد، امام (ع) فضيلت جهاد را در پيشگاه خداوند تعالى بيان مى‌فرمايد و در اين معنى سخن حق تعالى است: «لا يَسْتَوِي الْقاعِدُونَ مِنَ الْمُؤْمِنِينَ غَيْرُ أُولِي الضَّرَرِ وَ الْمُجاهِدُونَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجاهِدِينَ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ عَلَى الْقاعِدِينَ دَرَجَةً وَ كُلًّا وَعَدَ اللَّهُ الْحُسْنى‌ وَ فَضَّلَ اللَّهُ الْمُجاهِدِينَ عَلَى الْقاعِدِينَ أَجْراً عَظِيماً دَرَجاتٍ مِنْهُ وَ مَغْفِرَةً وَ رَحْمَةً وَ كانَ اللَّهُ غَفُوراً رَحِيماً» [2].

[2]- سوره نساء (4): آيه (95): هرگز مؤمناتى كه بدون عذر از جنگ باز نشينند با مجاهدان در راه خدا كه با مال و جانشان پيكار كنند برابر نيستند، خداوند آنها را كه با مال و جانشان در راه خدا مى‌جنگند بر آنها كه از جنگ با كفّاره، مى‌گريزند برتر داد و آنها را درجات و مغفرت خاص بخشيد و خداوند بخشنده و رحيم است.