چند لفظ و يك معنى) معناى اشتراكى ندارند و صراحت دارند. به همين لحاظ آنها را اصطلاحا نصوص مى‌گويند، ولى قسم چهارم كه لفظ يكى و معنى متعدّد باشد، سه وجه دارد:

1- لفظ نسبت به معنى رجحان و برترى داشته باشد، در اين صورت آن را اصطلاحا ظاهر مى‌گويند.

2- لفظ نسبت به يك معنى رجحان نداشته باشد، در اين صورت آن را اصطلاحا مؤوّل مى‌گويند.

3- لفظ نسبت به هر دو معنى يكسان دلالت كند و معناى مقصود دقيقا فهميده نشود، در اين صورت آن را اصطلاحا مجمل مى‌گويند.

بنا بر اين رجحان و برترى قدر مشترك ميان معناى نص و ظاهر است و رجحان و برترى نداشتن قدر مشترك ميان مجمل و مؤوّل است. مشترك نوع اول (نص و ظاهر) را اصطلاحا محكم و مشترك نوع دوم (مجمل و مؤوّل) را اصطلاحا متشابه مى‌گويند.

بحث پنجم: در باره تقسيم لفظ به اسم و فعل و حرف و بعضى تقسيمات ديگر:

لفظ مفرد يا معناى استقلالى ندارد كه حرف ناميده مى‌شود و يا معناى استقلالى در يكى از زمانهاى سه گانه (گذشته و حال و آينده) دارد كه فعل ناميده مى‌شود و يا معناى استقلالى بدون مفهوم زمان دارد كه اسم ناميده مى‌شود اسم به اقسام زير تقسيم مى‌شود 1- اسم يا صرفا بر معنايى همچون خود زمان دلالت دارد مانند زمان.

2- بر جزء زمان دلالت دارد مانند امروز، فردا.

3- بر معناى جزء زمان دلالت دارد مانند صبح و شب.

4- نام است براى معناى جزئى معيّن و مشخّص كه خود به دو صورت تقسيم مى‌شود: