(2094- 2073)

فرموده است: و مباين بين محارمه‌

از نظر اعراب، اين جمله بر مجرورهاى سابق عطف گرفته شده در معناى كلام و تقدير آن لطفى است و آن اين كه چون محارم جايگاه حكمى است كه حرمت ناميده مى‌شود معناى جمله به اين ترتيب خواهد بود كه احكام ميان امور واجب و حرام دور مى‌زند و سخن امام (ع) كه فرمود: و گناهانى كه به آنها وعده آتش داده شده است و گناهان صغيره‌اى كه آمرزش آنها ممكن است. توضيحى براى مباين و اشاره‌اى است به اين كه امور حرام در شدّت و ضعف تفاوت دارند، بعضى از آنها به طور اجمال انسان را از رحمت خدا دور مى‌كند، مانند قتل كه گناه كبيره است و خداوند تعالى مى‌فرمايد: وَ مَنْ يَقْتُلْ مُؤْمِناً مُتَعَمِّداً فَجَزاؤُهُ جَهَنَّمُ‌، و همچنين گناهان كبيره ديگر مانند ظلم و زنا و غيره. و برخى قابل آمرزشند مانند قول فقها: «كم فروشى يك دانه گندم و سرقت يك عدد پياز» و مثل اينها كه ممكن است مورد آمرزش قرار گيرد. خداوند تعالى در مورد آمرزش مزبور در قرآن كريم چنين فرموده است: وَ يَسْتَعْجِلُونَكَ بِالسَّيِّئَةِ قَبْلَ الْحَسَنَةِ وَ قَدْ [1] و ديگر آياتى كه در آن وعده غفران و آمرزش داده شده است. در آيه مزبور غفران هر چند به طور عموم شامل همه گناهان مى‌شود ولى گناهان صغيره به طريق اولى داخل اين بخشش است.

اگر عموم آيه را در نظر بگيريم آيه مزبور شامل گناهان صغيره مى‌شود. اين كه گناهان صغيره براى بخشش اولويّت دارند به اين دليل است كه هنوز افراط وجود ملكه نفسانى نشدند زيرا در انجام آنها تكرارى صورت نگرفته است، بر خلاف گناهان كبيره كه جز از نفوس مهيّاى شرّ كه دور از رحمت خدايند سر نمى‌زند.