رسول در روز قيامت باشد. لزوماً چنين كتابى بايد بزرگ داشته شود و تكرار و حفظ آن در ميان مردم سنّت شود و بحث در معنى و مقصود آن و ياد دادن و ياد گرفتن آن رواج يابد تا ياد خداى سبحان و فرشتگان جهان برتر، دوام پيدا كند.

پس از قرآن سنّتهاى عملى كه در اوقات مخصوصى مكررا انجام مى‌شود، در ميان مردم رواج پيدا كند و آنها را بعضى از مردم براى بعضى ديگر با لفظ ادا مى‌كنند و قسمتى از آنها در دل و نيّت استقرار مى‌يابد. تا ياد معبود دوام يابد و در امر معاد مفيد واقع شود در غير اين صورت فايده‌اى نخواهد داشت. و از جمله اين سنّتهاى عملى عبادات پنجگانه روزانه، و آنچه كه بدان مربوط است مى‌باشد.

چون امام (ع) در اينجا يادى از كتاب عزيز فرموده است‌

كه در بردارنده حقايقى است كه مستقيم يا غير مستقيم به وسيله پيامبر (ص) بيان شده است كه به حسب سنّت پيامبر همه مطالب الهى را داراست، ما به بيان شرافت و لوازم و شرايط تلاوت آن مى‌پردازيم و بقيّه مطالب عبادى را به جاى خود موكول مى‌كنيم:

بحث دوّم- در فضيلت قرآن است.

فضيلت قرآن از چند جهت است:

اوّل- [از نظر قرآن‌] خداوند تعالى در اين باره مى‌فرمايد: وَ هذا ذِكْرٌ مُبارَكٌ أَنْزَلْناهُ أَ فَأَنْتُمْ لَهُ مُنْكِرُونَ‌ [1] و نيز مى‌فرمايد: كِتابٌ أَنْزَلْناهُ إِلَيْكَ مُبارَكٌ لِيَدَّبَّرُوا آياتِهِ وَ لِيَتَذَكَّرَ أُولُوا الْأَلْبابِ‌ [2] و باز مى‌فرمايد: وَ ما كانَ هذَا الْقُرْآنُ أَنْ يُفْتَرى‌ مِنْ دُونِ اللَّهِ وَ لكِنْ تَصْدِيقَ الَّذِي بَيْنَ يَدَيْهِ‌ [3].

[2] سوره ص (38): آيه (29): قرآن كتاب مباركى است كه بر تو نازل كرديم تا در آيات آن انديشه كنند و صاحبان خرد پند گيرند.

[3] سوره يونس (10): آيه (37): چنين نيست كه اين قرآن افترايى باشد از غير خدا، بلكه تصديق كننده كتابهاى آسمانى پيشين است.