به وسوسه ابليس و كوشش او براى گمراه كردن فرزندان آدم دنيا دار بلا و زندان نيكوكاران است، چنان كه امام (ع) فرمود: «دنيا زندان مؤمن و بهشت كافران است‌ [1]».

در ذكر اين داستان هشدار بزرگى است براى پرهيز از گناهان، توضيح اين حقيقت به چند صورت زير است.

1- هر كس آنچه را بر آدم به خاطر لغزش وى گذشته است درك كند از انجام گناه بشدّت مى‌ترسد. شاعر در اين زمينه گفته است:

از فتح موصلى نقل شده: ما مردمى بهشتى بوديم ابليس ما را اسير كرد و به دنيا آورد. بنا بر اين بهره ما جز غم و اندوه چيزى نيست تا زمانى كه به دنياى ديگر برگشته و به بهشتى رويم كه از آنجا رانده شده‌ايم.

2- بر حذر داشتن از استكبار و حسد و حرص. قتاده در تفسير اين سخن حق تعالى‌ (وَ إِذْ قُلْنا) گفته است: ابليس اين دشمن خدا در باره آنچه خداوند تعالى به آدم داده بود حسد ورزيد و ادّعا كرد كه من از جنس آتشم و آدم از خاك و بدين طريق خود را برتر دانست و همين حرص و حسد را در قلب فرزندان آدم القا مى‌كند تا آنها را به كارهاى زشت وا دارد.

[2] اى كسى كه نور و روشنى را با دو چشم متنعّم «از ديدگاه شخص متنعّم» مى‌نگرى و با اين كه چيزى را مشاهده مى‌كنى گويا آن را نمى‌بينى.

گناه را از پى گناه انجام مى‌دهى و اميدوارى كه بهشت را درك كنى و به نور عبادت كنندگان دست يابى.

آيا فراموش كردى كه خداوند آدم را با يك گناه از بهشت خارج كرده و به دنيا فرستاد.