باشد. و نيز پيامبر
(ص) فرمود: «اگر گناهان شما به بلندى آسمان باشد و پشيمان شويد خداوند بر شما
مىآمرزد [1].»
بحث دهم-
در بيان امورى است كه ممكن است فهم آنها در داستان خلقت آدم مشكل باشد.
اوّل- وديعه
و وصيّتى است كه در گفته امام (ع) آمده و اداى آنها را خداوند سبحان از فرشتگان
خواسته است. اين فرموده امام (ع) در مورد وديعه و وصيّت اشاره دارد به آيه شريفه
قرآن كه خداوند به فرشتگان فرمود: فَإِذا سَوَّيْتُهُ وَ نَفَخْتُ فِيهِ
مِنْ رُوحِي فَقَعُوا لَهُ ساجِدِينَ^. خداوند تعالى با بيان اين عبارت از فرشتگان
پيمان گرفته است و به انجام اين فرمان آنها را توصيه كرده و اداى آن فرمان را از
آنها خواسته است همچنان كه امام (ع) به اين سخن حق تعالى «اسجدوا لادم» استناد
جسته است.
دوّم- امام
كه فرمود: فاغترّه ابليس منظور از اغتراء اين است كه ابليس به ظاهر براى آدم بزرگى
مىخواست، او را با التماس به گناه وسوسه كرد و ما به خواست خداوند بزودى معناى
وسوسه را توضيح خواهيم داد.
سوّم- امام
كه فرمود «دار المقام» منظور بهشت جاويدان است و «مرافقه الابرار» اشاره به
همنشينى با فرشتگان در محضر حضرت حق دارد.
چهارم-
شارحان نهج البلاغه در باره اين جمله امام (ع): «فباع اليقين بشكّه» اقوالى را به
طريق زير نقل كردهاند.
1- آدم (ع)
به چگونگى زندگى خود در بهشت يقين داشت، ولى نمىدانست كه اگر به دنيا منتقل شود
زندگيش چگونه و حالش چطور خواهد بود. ابليس با ادّعاى اين كه خير خواه آدم است او
را به شك انداخت و آدم خير هميشگى را كه
[1]
لو علّتم الخطايا الى السّماء ثمّ ندمتم عليها كتاب اللّه عليكم.