كه زندگى برايش گوارا بود اسكان داد و جايگاه او را ايمن گردانيد و دشمنى ابليس را به او يادآور شد، امّا ابليس كه بر زندگانى آن حضرت در سراى جاودانى و همنشينى با نيكان حسد مى‌ورزيد، او را فريب داد.

آدم (ع) يقين خود را به شك تبديل كرد، و عزم و اراده را به سستى، شادمانى را به ترس و عزّت و بزرگوارى را به پشيمانى بدل ساخت (آدم از كرده خود پشيمان شد و توبه كرد). خداوند سبحان توبه او را پذيرفت و كلمه رحمت را به او آموخت و به او وعده بازگشت به بهشت داد و او را به دنياى پر بلا و جايگاه توالد و تناسل فرو فرستاد».

[شرح‌]

براى قصه آدم (ع) دو طريق نقل شده است طريق اوّل- همه مفسّران و متكلّمان مسلمان اين داستان را بر ظاهرش حمل كرده‌اند و در اين باره بحثهايى به ترتيب زير آورده‌اند:

بحث اوّل- اين داستان را خداوند متعال در هفت سوره از قرآن كريم تكرار كرده است:

سوره‌هاى بقره، اعراف، حجر، بنى اسرائيل، كهف، طه، ص. و اين تكرار به منظور تذكّر دادن خلق و آگاه ساختنشان از ويژگيهاى طبيعت، همان چيزى كه ابليس دل انسانها را بدان جذب مى‌كند انجام شده است. همچنين براى بر حذر داشتن مردم از فتنه ابليس و سپاهيانش و توجّه دادن مردمان به حضرت حق و مطالعه انوار كبريايى حق متعال چنان كه خداوند تعالى مى‌فرمايد:

يا بَنِي آدَمَ لا يَفْتِنَنَّكُمُ الشَّيْطانُ كَما أَخْرَجَ أَبَوَيْكُمْ مِنَ الْجَنَّةِ [1].

در هر فراز از كلام امام (ع) اشاره‌اى به آيه‌اى است مانند: «تربة» در سخنان آن بزرگوار كه اشاره به قول خداوند تعالى است كه فرمود: خَلَقَهُ مِنْ تُرابٍ‌.

سَنَّها بالماءِ. مانند اين سخن حق تعالى است: وَ لَقَدْ خَلَقْنَا^. لاطها بِالبلّه‌