وصيت ميكنم شما را بپرهيزكارى خدا، آن خدائى كه عذر را زايل نمود از خود با آنچه كه ترسانيد خلايق را بآن از انواع عقوبات، و اقامه حجت نمود بر ايشان با آنچه كه روشن نمود از براهين و بينات، و ترسانيده شما را از دشمنى كه نفوذ كرد و روان شد در سينه‌ها در حالتى كه پنهانست از نظر، و ديد در گوشها در حالتى كه نجوى كننده است بسر، پس گمراه كرد تابع خود را و بهلاكت انداخت و وعده كرد مطيع خود را.

پس آرزومند نمود و زينت داد بديهاى جرمها را در نظر او، و آسان كرد مهلكات معصيتها را در نزد او تا آنكه چون خدعه نمود قرين و همنشين خود را و بغلق انداخت و فرو بست رهين خود را انكار كرد آن چيزى را كه زينت داده بود در نظر او، و بزرگ شمرد آن چيز را كه آسان كرده بود در نزد او، و ترسانيد از آن چيزى كه ايمن كرده بود او را از آن.

و مقصود از همه اين تحذير است از مكايد شيطان لعين و از تدليسات آن عدوّ مبين كه انسان را بارتكاب معاصى جرى ميكند و بعد از ارتكاب از او تبرّى مى‌نمايد.

بيت‌

الفصل السابع منها فى صفة خلق الانسان‌

أم هذا الّذي أنشأءه في ظلمات الأرحام و شغف الأستار نطفة دهاقا، و علقة محاقا، و جنينا و راضعا، و وليدا و يافعا، ثمّ منحه قلبا حافظا، و لسانا لافظا، و بصرا لاحظا، ليفهم معتبرا، و يقصر مزدجرا حتّى إذا قام اعتداله، و استوى مثاله، نفر مستكبرا، و خبط سادرا ماتحا في غرب هواه، كادحا سعيا لدنياه، في لذّات طربه، و بدوات أربه، لا يحتسب رزيّة، و لا يخشع تقيّة، فمات في فتنته غريرا، و عاش‌