لذّة خلوت شبانه او

در گل قند و شهد و شكّر نيست‌

مزه باده حضورش در

چشمه سلسبيل و كوثر نيست‌

آنچه اندر حضور مى‌يابد

خامه در شرح او توانگر نيست‌

عوض گريه سحرگاهش‌

گر بگويد اميد باور نيست‌

لاجرم آن سعيد فرزانه‌

در پى تاج و تخت و افسر نيست‌

هست ايمان باللّهش سدّى‌

كه چنو صد سد سكندر نيست‌

بهتر از لا إله إلّا اللّه‌

هيچ حصنى و برج و سنگر نيست‌

اندرين كشور بزرگ جهان‌

جز خداى بزرگ داور نيست‌

كشتى ممكنات عالم را

جز كه نام خداى لنگر نيست‌

آنچه پنهان و آشكار بود

جز كه مجلاى يار و مظهر نيست‌

نيست جز او زدار و من في الدّار

نى كه همسنگ او و همسر نيست‌

قائل و قيل و قولى و قالا

جز كه اطوار قول مصدر نيست‌

زين مثل آنچه بايدش گفتن‌

گفتم و بيش ازين ميسّر نيست‌

اى كه دورى ز گلشن عشّاق‌

جانت از بوى خوش معطّر نيست‌

اى كه غافل ز حال خويشتنى‌

گويمت چون تو كورى و كر نيست‌

گر بدى كرده‌اى ز خود ميدان‌

گنه مهر و ماه و أختر نيست‌

تو بهشت خودى و دوزخ خود

جز كه نفس تو مار و أژدر نيست‌

مسلم همدم هوا و هوس‌

مشركست و باسم كافر نيست‌

آن شكم‌پرور است حيوانى‌

گر چه نامش حمار و أستر نيست‌

اى كه خو كرده‌اى به نادانى‌

اين ره مردمان بافر نيست‌

آدمى را درين سراى سپنج‌

جز بدانش جمال و زيور نيست‌

علم آب حيات جان باشد

بهر تحصيل سيم يا زر نيست‌

رو پى مصطفى شوى بوذر

فيض حقّ وقف خاص بوذر نيست‌

تو در آ از حجاب نفسانى‌

تا كه بينى هر آنچه مبصر نيست‌