الترجمة

اين نامه‌ايست كه امير المؤمنين علي 7 بجرير بن عبد اللّه بجلي گاهى كه او را بسوى معاويه گسيل داشت تا از وى بيعت بگيرد، نوشت.

معاويه در بيعت با آن بزرگوار به تسويف و مماطله مى‌گذرانيد و ببهانه‌هاى بيجا امروز و فردا مى‌كرد، و بدين سبب جرير مدتى دراز در شام سرگردان بود و أمير المؤمنين 7 چون ديد كه معاويه در أمر بيعت دو دل است و به لعلّ و عسى روزگار مى‌گذراند اين نامه را بجرير نوشت:

أمّا بعد اى جرير برسيدن نامه‌ام، معاويه را وادار كه قبول بيعت يا امتناع آنرا يكسره كند، و فرا گيرش كه در إطاعت يا عصيان بجزم سخن گويد، پس او را ميان كارزارى كه آواره‌اش كند، و يا گردن نهادني كه ارجش دهد و بهره‌اش رساند[1]، مخيّر گردان. اگر كارزار را بر گزيد عهد أمان بسويش افكن و اعلام جنگ در ده، و اگر بصلح گرايد بيعت از وى بستان. و السلام.

و من كتاب له 7 الى معاوية و هو الكتاب التاسع من باب المختار من كتبه 7 و رسائله‌

فأراد قومنا قتل نبيّنا، و اجتياح أصلنا و همّوا بنا الهموم، و فعلوا بنا الأفاعيل، و منعونا العذب، و أحلسونا الخوف، و اضطرّونا إلى جبل وعر، و أوقدوا لنا نار الحرب، فعزم اللَّه لنا على الذّبّ عن حوزته، و الرّمي من وراء حرمته، مؤمننا يبغي بذلك الأجر، و كافرنا يحامي عن الأصل، و من أسلم من قريش خلو ممّا

[1] بنا بر نسخه مخزيه: و يا گردن نهادنى كه خوارش گرداند و رسوايش سازد.