2 - اگر خوني كه ديده بيشتر از ده روز باشد و همه آن يك جور بوده و صفات حيض را دارد، بايد به گونه اي كه در"عادت وقتيه"[1] گفته شد عادت خويشان خود را حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.

3 - اگر بيش از ده روز خوني ببيند كه چند روز آن نشانه حيض و چند روز ديگر نشانه استحاضه داشته باشد، يكي از سه صورت را دارد:

الف - اگر مقدار خوني كه نشانه حيض دارد كمتر از سه روز و بيشتر از ده روز نباشد، همه آن را حيض قرار دهد.

ب - اگر خوني كه نشانه حيض دارد بيشتر از ده روز باشد، بايد از نخستين روزي كه خون او نشانه حيض دارد حيض قرار دهد و در شماره آن از خويشاوندان خود پيروي نمايد و بقيه را استحاضه به شمار آورد، و چنانچه خويشاوندان اوعادت مستقري ندارند بنابراحتياط بايد هفت روز را حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.

ج - اگر خوني كه نشانه حيض دارد از سه روز كمتر باشد، بنابراحتياط در مقدار عادت خويشان خود احتياط كند و بقيه را استحاضه قرار دهد.

4 - اگر پيش از گذشتن ده روز از قطع خوني كه نشانه حيض داشته بار ديگر خوني ببيند كه آن هم نشانه حيض دارد- مثل آنكه پنج روز خون سياه و نه روز خون زرد و دوباره پنج روز خون سياه ببيند - بنابراحتياط واجب در هر دو خون از كارهايي كه بر حائض حرام است اجتناب نموده و به وظايف مستحاضه عمل نمايد.

6 - ناسيه :

مقصود از "ناسيه" زني است كه عادت خود را به طور كلي - هم وقت و هم عدد آن را - فراموش كرده باشد.

مساله 443- براي ناسيه چند حالت وجود دارد:

1 - اگر خوني كه ديده از سه روز كمتر و از ده روز بيشتر نباشد و همه آن نشانه حيض داشته باشد، بايد همه را حيض قرار دهد، و اگر نشانه حيض نداشته باشد به احتياط عمل كند.

2 - اگر از ده روز بيشتر بوده و همه آن نشانه حيض نداشته باشد، بايد روزهايي را كه نشانه حيض دارد به شرط آنكه ازسه روز كمتر و از ده روز بيشتر نباشد حيض و بقيه را استحاضه قرار دهد.

---