معصيت صرف مي‌كند و نيز بنابراحتياط واجب به شرابخوار و كسي كه آشكارا گناه كبيره مرتكب مي‌شود نبايد فطره بدهند.

مساله 1909- اگر طفل شيعه اي فقير باشد و ولي داشته باشد بنابراحتياط واجب فطره را به ولي او بدهد، و اگر ولي نداشته باشد با اجازه حاكم شرع فطره را ملك او گرداند و سپس براي او قبول نمايد و به مصرف او برساند.

مساله 1910- بنابراحتياط واجب به يك فقير بيشتر از مخارج ساليانه اش و نيز كمتر از يك صاع - كه تقريبا سه كيلوگرم است - فطره ندهند. همچنين بنابراحتياط فطره يك نفر را دو نيم نكنند، مثلا به يك فقير چهار كيلو و نيم ندهند، بلكه ياسه كيلو و يا شش كيلو بپردازند.

مساله 1911- اگر كسي بگويد فقيرم نمي توان به او فطره داد، مگر اينكه از ظاهر حال او گمان پيدا شود كه فقير است يا انسان بداند كه قبلا فقير بوده است .

مساله 1912- اگر انسان به خيال اينكه كسي فقير است به او فطره دهد و بعد بفهمد فقير نبوده، دو صورت دارد:

الف - اگر مالي كه به او داده است از بين نرفته باشد، بايد پس بگيرد و به مستحق بپردازد، و اگر نتواند بگيرد بايد از مال خودش فطره را بدهد.

ب - اگر آن مال از بين رفته باشد، در صورتي كه گيرنده فطره خود را مستحق نمي دانسته و يقين داشته يا احتمال مي‌داده آنچه را گرفته فطره است بايد عوض آن را بدهد، وگرنه او ضامن نيست و پرداخت كننده بايد دوباره فطره رابدهد.

مساله 1913- كسي كه سيد نيست نمي تواند به سيد فطره بدهد، حتي اگر سيدي نان خور او باشد نمي تواند فطره اورا به سيد ديگر بپردازد. ولي سيد مي‌تواند فطره خود و هر سيدي را كه نان خور او مي‌باشد به سيد و يا غير سيدبپردازد، ولي اگر نان خور سيد غير سيد باشد بنابراحتياط فطره او را به سيد ندهد.

مساله 1914- مستحب است در پرداخت زكات فطره ابتدا خويشان فقير و بعد همسايگان فقير خود را بر ديگران مقدم بدارد، همچنين مستحب است اهل علم فقير را بر غير اهل علم مقدم بدارد. ولي اگر ديگران از جهتي برتري داشته باشند مستحب است آنان را در اولويت قرار دهد.