مساله 1163- اگر هنگام رفتن بخواهد در محلي نماز بخواند كه شك دارد به حد ترخص رسيده يا نه، بايد نماز را تمام بخواند، همچنين هنگام برگشتن اگر شك كند كه به حد ترخص رسيده يا نه، بايد شكسته بخواند. و از آنجا كه دربعضي از موارد اشكال پيدا مي‌كند، بايد يا در آنجا نماز نخواند يا هم شكسته و هم تمام بجا آورد.

چيزهايي كه سفر را قطع مي‌كند:

الف - رسيدن به وطن :

محلي را كه انسان براي اقامت و زندگي خود اختيار كرده "وطن" اوست، چه در آنجا به دنيا آمده و وطن پدر و مادرش باشد، يا خودش آنجا را براي زندگي اختيار كرده باشد.

مساله 1164- محل تولد انسان در صورتي كه در آنجا سكونت و اقامت نداشته و ندارد و عملا از آنجا اعراض كرده باشد حكم وطن را ندارد.

مساله 1165- "اعراض از وطن" به معناي انصراف از سكونت در آنجاست و تنها به قصد و نيت متحقق نمي شود، بلكه بايد عملا اعراض كرده باشد، و تشخيص آن با عرف است و به گونه اي باشد كه اقامتگاه فعلي او حساب نشود.

مساله 1166- "زوجه" به طور اطلاق در توطن (انتخاب وطن) تابعيت همسر را ندارد، بلكه در صورتي كه زن و شوهربنا داشته باشند با هم زندگي كنند محل زندگي شوهر براي همسرش نيز وطن محسوب مي‌شود، ولي اگر از روي نافرماني و نشوز يا با توافق شوهر نخواهد در وطن شوهر زندگي كند، هرجا را كه براي خودش وطن قرار دهد وطن اومي باشد. همچنين "اولاد" در صورتي كه بالغ و رشيد باشند، [1] مي‌توانند در انتخاب وطن و محل زندگي مستقل بوده واز تابعيت پدر و مادر خارج شوند.

مساله 1167- جايي را كه انسان محل زندگي خود قرار داده هنگامي وطن او حساب مي‌شود كه قصد نداشته باشدبعد از مدتي از آنجا برود، و لازم نيست قصد ماندن هميشگي داشته باشد، بلكه اگر قصد دارد بعد از چندين سال ازآنجا برود ولي مدت ماندن او در آن محل طولاني باشد و آنجا اقامتگاه فعلي او محسوب شود - به گونه اي كه وقتي درآنجا وارد مي‌شود به خانه و زندگي خود وارد شده و ديگر به او مسافر نگويند - آنجا هم حكم وطن را خواهد داشت .

مساله 1168- كسي كه نيمي از سال در يك شهر و نيمي از آن را در شهر ديگر زندگي مي‌كند

---