فراگيري آنها نمود:

1. اجتهاد: يعني قدرت بررسي و استنباط دستورات دين از منابع فقه با آگاهي دقيق و عميق از آن منابع، و نيز آشنايي به اصول و قواعد استنباط و ديدگاههاي علما و فقهاي پيشين و در نهايت صاحب نظر و متخصص شدن در فهم وظايف شرعي، هر مسلماني در صورت رسيدن به اين مرحله بايد به نظر خود عمل كند و عمل به نظر ديگران براي اوصحيح نيست .

2. تقليد: يعني رجوع كردن به مجتهدين واجد شرايط و صاحب نظراني كه در به دست آوردن دستورات و وظايف ديني متخصص و كارشناس شده اند، چنانكه همه مردم در كارهاي روز مرة خود در رشته اي كه تخصص ندارند به متخصص خبره و مورد اطمينان رجوع مي‌كنند. و احتياط در فروع دين علاوه بر دشواري آن براي همه افراد ميسرنيست، پس كسي كه خود مجتهد نباشد، نوعا ناچار است به مجتهد يعني متخصص و كارشناس در مسائل ديني مراجعه و از او تقليد نمايد.

البته باز تاكيد مي‌شود كه تقليد فقط در احكام و دستورات عملي دين است و در اصول دين و امور اعتقادي تقليد جايزنيست و كفايت نمي كند، زيرا در اصول دين بايد ايمان و باور داشت، به همين دليل كافي نيست كه ما اعتقادات را ازگفته پدر يا مادر يا هر شخص ديگري بدون دليل بپذيريم، بلكه سوال و تحقيق لازم است تا يقين كنيم .

تا اينجا خلاصه اي از عقايد اسلامي مورد بررسي قرار گرفت، تفصيل و توضيح بيشتر و همچنين آشنايي با سايرمعارف و اخلاقيات اسلام را بايد در كتابهاي مفصل و استدلالي جستجو نمود.