ضلالتي شود كه علمدار آن، حبيب بن عمار مي‌باشد.

سپس مردي از پاي منبر بلند شد و گفت : اي علي به خدا قسم من دوست تو هستم و من همان حبيب مي‌باشم . حضرت به او فرمود: مبادا آن علم را حمل كني ولي قطعا حمل خواهي كرد و از اين درب مسجد آن را حمل مي‌كني - و به باب الفيل اشاره كردند - پس زماني كه ابن زياد، عمربن سعد را براي جنگ با حسين (ع) فرستاد، خالد را فرمانده و حبيب را علمدار آن لشكر قرار داد و حبيب، علم را از باب الفيل مسجد كوفه وارد مسجد نمود."[1]

"علت و ملاك اعطاي موهبت امامت يكي صبر در راه خدا، و ديگري رسيدن به يقين مي‌باشد; و چون كلمه صبر به طور مطلق گفته شده، فهميده مي‌شود كه مقصود صبركردن در هر چيزي است كه به صبر احتياج دارد (اعم از صبر در عبادت، معصيت، مصيبت و غير آن).