اعراب، سران قبائل به اين نتيجه رسيدند كه حداقل در چهار ماه از ماههاي سال - كه همان رجب، ذي القعدة، ذي الحجة و محرم است و از زمان حضرت ابراهيم (ع) و اسماعيل (ع) حرمت ويژه داشته است - از قتل و خونريزي پرهيز نمايند و اسلام نيز به پاس آن ماهها و تأكيدي كه بر حفظ دماء دارد، ابتداي به جنگ را در آن چهار ماه، هرچند براي اعلاي كلمه حق و توحيد، ممنوع شمرده و از اين جهت نيز ديه قتل در آن ماهها را تغليظ نموده است .

تغليظ ديه در آن ماهها مورد اجماع فقهاي شيعه است و ظاهر كلام شيخ (ره) در خلاف مخالفت مالك و ابوحنيفه از علماي اهل سنت با تغليظ است . آنچه مستند فقهاي اماميه در مسأله مي‌باشد روايات، اجماع و احتياط است . اما اجماع، مدركي و منشاء آن روايات است و در نتيجه خود به خود اعتباري ندارد، و احتياط نيز اگر مراد از آن اصل عملي باشد با توجه به وجود روايات نوبت به چنين اصلي نمي رسد و اگر با قطع نظر از روايات باشد مورد بحث، مجراي اصل برائت است ; زيرا شك در وجوب مازاد بر ديه متعارف، شك در تكليف زائد است . البته اين احتياط با احتياطي كه در باب دماء مورد توجه شارع است مناسبت دارد. تنها امري كه مي‌تواند مستقلا مدرك مسأله محسوب شود روايات مربوطه است كه برخي سندا و بعضي دلالة مورد خدشه است و عمده روايتي كه عاري از تأمل است و مي‌توان به آن استناد نمود روايت كليب اسدي است كه : قال سألت اباعبدالله (ع) عن