واجد شرايط - كه از شرايط اساسي اعمال سلطه توسط وي مي‌باشد - اجازه مجازاتي بيش از اندازه و مقدار مورد نياز را به وي نمي دهد.

[عدم جواز هتك كرامت انساني در تعزير]

پرسش پنجم - با توجه به اين كه تعزير مجازاتي است كه چگونگي آن از شرايط زمان و مكان تأثير مي‌پذيرد و حتي برخي از فقها همچون شهيد اول، آن را تابع عرف مي‌دانند[1] و نيز بر مبناي اصل كرامت انساني كه حضرتعالي نسبت به آن تأكيد فرموده ايد، آيا مي‌توان به اين نتيجه دست يافت كه چگونگي مجازات هاي تعزيري - كه بيشتر مجازات هاي اسلامي را تشكيل مي‌دهند - نبايد با عقلانيت جمعي جامعه كه بنابر قول شهيد، همان عرف است در تعارض قرار گيرد، و نبايد به گونه اي باشد كه در باور عمومي مردم در يك زمان هتك كرامت انساني تلقي شود؟

جواب : همان گونه كه در پاسخ قبلي اشاره شد از لسان روايات حدود و تعزيرات فهميده مي‌شود كه هدف مهم شارع از تشريع آنها اصلاح فرد و جامعه و تأديب و تربيت افراد خاطي و مجرم مي‌باشد. و چون تشريع آنها برخلاف اصل اولي تسلط هر انساني بر خود مي‌باشد، لذا بايد به قدر متيقن كه مورد اذن قطعي شارع مي‌باشد اكتفا نمود; و آن مواردي است كه تعزير، كمتر موجب هتك وي گردد. و اگر نوع تعزير يا شكل اجراي آن موجب هتك كرامت انساني و در تعارض با مباني و ارزشهاي پذيرفته شده اخلاقي در يك جامعه باشد، دليلي بر جواز آن وجود ندارد.

---