حسين (ع) يا شهادت زيد(ره) مانع از خروج و قيام آنان نگرديد. علاوه بر اين چگونه مي‌توان چنين قضاوتي كرد با اينكه اگر براي خروج و قيام كوچكترين فايده اي مگر ظهور خباثت و پليدي بني اميه و آشكار شدن باطن آنان و اتمام حجت بر مردم كه بر خدا و بر امام زمان خويش حجتي نداشته باشند - علاوه بر تضعيف دولت باطل و درهم شكستن صولت و سطوت آنان - متصور نباشد، باز چنين خروج و قيامي جايز و بلكه واجب بود. اميرالمؤمنين (ع) در نهج البلاغه مي‌فرمايد: "مرگ در زندگي ذلتمندانه شماست و زندگي در مرگ قهرمانانه شما."[1] و باز مي‌فرمايد: "و من با تمام توان تلاش مي‌كنم تا زمين را از اين شخص واژگون و جسم پليد پاك سازم تا سفال و كلوخها از بين دانه هاي درو شده جدا و ممتاز گردند."[2]

مشخص است مراد امام (ع) از اين شخص واژگون و جسم پليد معاويه است و معاويه از بني اميه و بلكه از پايه ها و رهبران آنان است و امام (ع) با وي به جنگ و قتال برخاست با اينكه اميرالمؤمنين (ع) از كساني است كه چنانكه در روايت آمده پيامبراكرم 6 مدت حكومت بني اميه را به عنوان سر به وي خبر داده بود.

پس شايد مراد آن حضرت در اين باره اين باشد كه وي به وظيفه جهادي خويش عمل مي‌نمايد تا نيكان از بدان متمايز شوند، اگر چه در جهاد خويش بالاخره به پيروزي دست نيابد.

و مراد آيه شريفه (و ما جعلنا الرؤيا...) كه در متن روايت آمده اين است كه مردم براي فتنه و آزمايش آفريده شده اند و سلطه ستمگران و از آن جمله بني اميه يك نوع امتحان و آزمايش است تا خداوند در عالم خارج نيز نيكان را از بدان متمايز گرداند، و در ايام امتحان نيز لطف و انذار خداوند از مردم منقطع نخواهد شد. پس شايد خروج امام حسين (ع) و قيامهايي همانند قيام او از مصاديق انذار و تخويفي است كه در آيه شريفه ذكر شده، اما اين گونه قيامها جز طغيان و سركشي حكومتهاي جور را نيفزود.

گذشته از همه اينها در صورتي كه روايت درصدد بيان وظيفه و حكم شرعي باشد چنانكه ملاحظه مي‌فرماييد مربوط به اهل بيت (ع) است و نمي توان براي سكوت و سكون در اين عصر و زمان در مقابل هجوم كفار و صهيونيستها بر كشورهاي اسلامي و جميع شؤون آنان به آن تمسك نمود.

---