اما از طرق اصحاب ما شيعه اماميه روايات "مستفيضه"[1] اي نقل شده كه بيان مي‌دارد مراد از "اولي الامر" در آيه شريفه فقط دوازده امام معصوم از اهل بيت پيامبر6 است .

از جمله آن روايات اين روايت است :

كافي به سند خويش از بريد عجلي از امام محمد باقر(ع) روايت نموده كه آن حضرت در تفسير اولي الامر فرمود: "آيه شريفه تنها ما را مورد نظر داشته است، خداوند سبحان همه مؤمنان تا روز قيامت را مأمور نموده كه تنها از ما پيروي و اطاعت داشته باشند."[2]

ولي در توضيح اين روايت بايد گفت : بدون شك از نظر ما ائمه معصومين (ع) پس از پيامبراكرم 6 براساس تصريح آن حضرت و به آن جهت كه از ساير مردم افضل و برتر بودند، مستحق امامت و رهبري بوده و مصاديق بارز آيه شريفه فوق و قدر متيقن اولي الامر هستند، و بيعت و اطاعت آنان بر امت واجب و لازم است، اما آنچه در اخبار و روايات از قول ائمه معصومين (ع) وارد شده كه "تنها ما مصاديق اولي الامر هستيم" شايد مراد از آن "حصر اضافي" است در مقايسه با حاكمان جور و ستم كه در آن زمان به ناروا مقام خلافت را به عهده گرفته بودند، نه "حصر حقيقي ."[3]

ائمه (ع) خواسته اند بفهمانند كه امارت و ولايت حق آنان است و آنان كه به ناروا متصدي خلافت و حكومت هستند اهليت چنين مسؤوليتي را ندارند، وگرنه اگر كسي براساس حق شرعي، ولايت و حكومتي را به عهده گرفته باشد بدين گونه كه

---