الف - اين كه اصولا مبادي عقل عملي، احساسات باطني انسان است ; يعني شهوت و غضب كه ناشي از خوش آمدن و بدآمدن انسانها از چيزهاي مختلف است . و اين احساس از همان آغاز طفوليت در هر انساني وجود دارد و به تدريج رشد كرده و قوي مي‌شود، و شهوت و غضب دائما انسان را به استخدام ديگران براي جلب منافع و چيزهاي موافق طبع او يا دفع چيزهاي منافر با طبع او دعوت مي‌كند و قهرا به تنازع و اختلاف با ابنأ نوع خود منجر مي‌شود; ولي جنبه قدسي و عقلي وي كه در دعوت به نوع دوستي و وحدت كلمه و خدمت به ابنأ نوع و فداكاري و ايثار و ساير خصال پسنديده مشاهده مي‌شود بسيار ضعيف است، به نحوي كه قواي شهوت و غضب مانع از رشد و قوي شدن آن مي‌باشند. و اگر اين جنبه قدسي از خارج وجود انسان تقويت نشود، عقل و وجدان به تنهايي نمي توانند در مقابل دعوت قواي شهوت و غضب و سركشيهاي آنها مقاومت نمايند.

و از اين رو بسياري از افراد انسانها بدون اميد به پاداش خوب و خوف از پاداش بد به سمت كارهاي خوب يا ترك كارهاي بد نمي روند. و اين معنا با بررسي و مطالعه مختصري در روحيات و حالات افراد به دست مي‌آيد و نيازي به دليل و برهان ندارد. و البته افراد نادر و كم نظيري نيز وجود دارند كه بدون اميد به پاداش خوب و خوف از پاداش بد، خوبيها را انجام و بديها را ترك مي‌كنند.